Արցախ աշխարհի մի հրաշալի բնապատկեր... Բնության հետ հանդիպումը հավատարմության երդում է դառնում հայրենիքին: Հենց հայրենապաշտությունը ծնվում է բնաշխարհի այսպիսի գեղեցկությունների հանդեպ ունեցած սիրուց, այսպես ենք զգում և վայելում դրա քաղցրությունը: Երջանկության վայելքն ենք ապրում այս բնաբեկորի կողքին, զգում, որ ներդաշնակություն կա բնության ու մարդու միջև, և գեղեցիկ է դառնում այս հանդիպումը բնության հետ, որ թվում է` հավատարմության երդում է առ հայրենին:

Բնության ծոցում վերանում ենք բոլոր հոգսերից, բայց նաև զգում, որ բնությունն էլ կարծես ազգային խառնվածք ունի, իր մեջ կրում է հայ մարդու բնավորությունը, նրա պատմական բախտի ու երազանքների արձագանքները:

Արևոտ է օրը, ու հանկարծ հորդառատ անձրև, ապա արևը նորից իր շողերն է փռում, բայց նորից անձրևոտ օրը հագենում է կարկտի սպիտակ գնդիկներով, որ բռանդ մեջ հալվում են արագ: Լվացվում է բնությունը, զմրուխտ հագած ցողաթաթախ բնաշխարհը կարծես իր ժողովրդի անցյալի ապրումների արձագանքողն է դառնում: Եվ այդ հրաշք բնության մեջ ուզում ենք մոռացության տալ հոգի կսկծացնող վշտերը, որ միշտ մեզ հետ են, մեր ներսում ամբարված:
Մեր սահմանամերձ բնակավայրից հեռու` այստեղ մոռանում ենք պատերազմի սպառնալիքը, որի վտանգը դամոկլյան սրի պես մեր գլխին է կախված: Բնության այս գողտրիկ անկյունում հայտնաբերում ենք ինքներս մեզ, մեր հոգիների մաքրագործման ճամփան ենք փնտրում, ընկղմվում երանավետ անդորրության մեջ: Օդի մեջ բարձրացած թանձր փոշի չկա այստեղ, որ երբեմն մեր կողքին պտույտ է գործում, հոգնած կյանք չկա այստեղ, երբ բնությունն է իր կենսախինդ ժպիտով մեր հոգուն գգվում:
Մարդկային թերություններն անգամ մոռացվում են բնության գրկում, որ առկա են հասարակության մեջ, այստեղ գզվռտոց չկա, մարդը բնության հետ համերաշխ է, սիրտ կեղեքող մարմաջից ազատված: Ինքնաճանաչման լիարժեք սահման է սա, որի շքեղությունից արբած` հայացքներս հառում ենք կարծես տիեզերական անվերջությանը, ձգտում հասնել կատարյալին, որ միշտ էլ անհասանելի է դառնում այս անցողիկ կյանքում:
Այստեղ բնությունը հոգու մերձեցում է դառնում, մի նոր թարմություն, որ մաքրագործման ճանապարհ է ցույց տալիս մարդուն, անաղարտ ապրելու նոր ուղի: Լիառատ շնչում ենք այս մաքուր օդը, մտովի մենախոսում բնության հետ ու մարդկանց էլ նորովի ենք տեսնում` նյարդային ջղաձիգ նկարագրից, ողբերգական լարված ապրումներից դուրս, անորոշության թանձր մշուշից ազատված: Եվ բնությունը դառնում է այն կենսատու լույսը, որ ցույց է տալիս մաքրագործվելու և խաղաղ ապրելու ճանապարհը, որի սիրուց էլ ծնվում է հային ուղեկցող հայրենապաշտությունը:
Նատաշա Պողոսյան