- 2024-04-04 13:05:00ԱՄՆ-ում «Իմ քայլ»-ի գանձապահը First Channel America-ի գործադիր տնօրեն
- 2024-04-04 10:34:00Ծիծաղելի է, երբ փորձում են հերքել անհերքելին
- 2024-04-01 07:55:00Նիկոլ Փաշինյանն արդարանալու նոր ձև է գտել
- 2024-04-01 07:39:00Արշակ Կարապետյանը դիմում է բոլոր հայրենասերին միանալ ապրիլի 5-ին կայանալիք հիմնադիր համագումարին։
- 2024-03-27 10:22:00Տեռո՞ր, թե՞ բեմադրություն
- 2024-02-29 14:57:00«Վանոյի Արտակի»՝ Արտակ Գալստյանի որդին Վրաստանից հանձնվել է Հայաստանին․ ավելի քան 1 մլդ դրամի թմրամիջոցների վաճառք
- 2022-01-23 00:07:00Նարեկ Մալյանի կինն՝ ընդդեմ ամուսնու. սկանդալային ցուցմունք՝ Քննչական կոմիտեում
Մանկավարժիս օրագրային գրառումները շարունակվում են: Գուցե հատուկենտ մարդկանց դուր չեն գալիս, բայց շարունակվում են: 2017-ի նյութերը կդառնան իմ «Մանկավարժի օրագրի» 2-րդ մասը, որ հանձնված է խմբագրման և սպասում է մի բարեխիղճ հովանավորի, գուցե թե ձեռք մեկնող լինի՝ այն հրատարակելու: Նախատեսել եմ տարին մեկ հավաքագրել այդ օրագրի առանձին մասերը, որ պիտի դառնան իմ մանկավարժական գործունեության կենսագրականը:
Այս երկու տարվա իմ գրառումների ընթացքում երբեմն հանդիպում էի հակադրվողների, որ փորձում էին վարկաբեկել մանկավարժիս աշխատանքն այս տարածական միջավայրում՝ համարելով, որ ապրիլյան պատերազմի օրերին կեղծ լրագրությամբ եմ զբաղվել՝ ապատեղեկատվություն տարածելով շրջապատում: Պարզվում է՝ ապրիլի 2-8-ը ժամանակահատվածում, շատ-շատերի նման տարհանված լինելով Մարտակերտից ոչ շատ հեռու մի գյուղ, մենք չէինք կարող իմանալ, թե Մարտակերտում ինչ է կատարվում, նույնիսկ այդ օրերին իմ գրիչը լռել էր:
Պարզվում է՝ ես թաքցրել եմ իմ մի քանի օրվա մոտակա գյուղում լինելը, այն դեպքում, երբ տարհանվածի ապրումներիս մասին գրառումներս օրեր անց տեղ են գտել սոցցանցերում, նաև իմ հրատարակած «Մանկավարժի օրագրում»: Ինձ հակադարձողները գիտե՞ն, որ այդ «Քառօրյա» կոչվածից հետո մի ամբողջ ապրիլ մեկընդմեջ Մարտակերտը հրետակոծության տակ էր, իսկ իմ ընտանիքը պատսպարված էր խոնավությունից բորբոսնած նկուղում՝ կրծողների կողքին... Նրանք գիտե՞ն, որ այստեղ միակ երեխան փոքրիկ թոռնիկս էր, ով մեզ հետ օրեր շարունակ ապրեց գրադի հարվածների սարսափը...
Որտե՞ղ էին ինձ հակադրվողները, երբ մինչ այսօր 92-ի Արցախյան պատերազմի շունչն եմ զգում ու չեմ մոռանում ամիսներով ապրած մեր նկուղային կյանքը: Որտե՞ղ էին նրանք, երբ այդ նկուղից դուրս եկա կեսգիշերին՝ քնաթաթախ, փոքրիկ դստերս հետ, երբ երեսուն բնակարանոց շենքից երկու ընտանիք էինք մնացել այստեղ: Տղամարդու բարձր ձայնից հանկարծ վեր թռանք. «Եթե մարդիկ կան այդտեղ, թող դուրս գան, «թուրքերը» մտնում են...»: Որտե՞ղ էին նրանք, այն հակադարձողները, երբ այդ ձայնից սարսուռ զգացինք և դուրս եկանք նկուղից՝ քամու բերանն ընկած, անձրևի տակ, գիշերային մթության մեջ իրար չտեսնելով...
92-ին շատերի նման դարձա բռնագաղթված տարագիր, երբ օտարության մեջ էի, վերադարձա հարազատ օջախ, դարձա հայրենադարձ, նորից պատերազմ տեսա ապրիլին, դարձա տարհանված, գրիչ վերցրի ձեռքս, բայց լրագրող չդարձա, երբ ուսուցչուհու բարձրարժեք մասնագիտությունն է ինձ ուղեկցում: «Լրագրող» անվանումն ինձ չսազեց, երբ եղան մարդիկ, որ ցանկացան խեղաթյուրել իմ ընթերցողներին, թե Մարտակերտում «կեղծ լրագրող» է ի հայտ եկել:
Ինչու՞ իմ գրչին հակադրվողներ հանդես եկան, երբ այն հանգիստ արձանագրում էր մի դպրոցական կյանք: Ինչու՞ եղան մարդիկ, որ առերես աչք փակեցին իմ գրագրությունների առջև, բայց ամեն անգամ լուռ ընթերցում էին գրածներս ու չարանում: Ինչու՞ նրանցից ոմանք առայսօր էլ խուսափում են և չտեսնելու տալիս իմ գործունեությունը տարբեր սոցկայքերում: Այս «ինչու»-ների շարքն ավելանում է, երբ հիշում եմ, որ մանկավարժիս գրքերի շնորհանդեսին նրանցից մի քանիսը լուռ մասնակցեցին այդ հանդիսավոր միջոցառմանը և չբարեհաճեցին մի բարի խոսք ասել, երբ ինձ նվիրած ծով ծաղիկների մեջ էի, արժանավորների գնահատանքի բարձր խոսքերից ինձ կորցրած:
Չարացան ոմանք, քմծիծաղեցին, բայց վախեցան անունս տալ, երբ անհասցե վիրավորանքներ էին տարածում: Արհամարհանքը զենք դարձրի ու լռեցրի պոռթկացող հոգիս: Ես հասկացա, որ իմ հաջողությունը ոմանց չարացնում է, հասկացա, որ վեր թռչելը բոլորին տրված չէ, բայց ես սովոր եմ թռչելու, իսկ դա նրանց դուրեկան չէր:
Չարակամները հիմա լու՞ռ են, թե՞ ինձ է թվում... Իսկ գուցե ինձ ուղղված այն անթաքույց ժպիտների տակ քողարկված չարությու՞նն է նոր ոստայն հյուսում...
Նատաշա Պողոսյան
ՔՊ-ական կարկառունն ուրացել է Հայոց ցեղասպանությունը .ի՞նչ ազգության է պատկանում Անդրանիկ Քոչարյանը
ՏԽՈՒՐ Է։ ՏԽՈՒՐ Է, ԵՎ ՉՀՈՒՍԱԴՐՈՂ
ԱՄՆ-ում «Իմ քայլ»-ի գանձապահը First Channel America-ի գործադիր տնօրեն
Ծիծաղելի է, երբ փորձում են հերքել անհերքելին
Սասուն Միքայելյանին Նիկոլ Փաշինյանը վախեցրե՞լ է, թե՞ նա է հոժարակամորեն ուրացել
Հայոց հաղթական ոգու վերածնունդն այլընտրանք չունի
ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀՐԱՇԱԼԻ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԸ՝ ԴԷՊԻ ԱՌԱՒԵԼ ԿԵԱՆՔԻ ՀՐԱՒԷՐՆ Է
Նիկոլ Փաշինյանն արդարանալու նոր ձև է գտել
Արշակ Կարապետյանը դիմում է բոլոր հայրենասերին միանալ ապրիլի 5-ին կայանալիք հիմնադիր համագումարին։
Վալերի Բրյուսովի անվան պետական համալսարանը նոր ռեկտոր ունի
ՔՊ-ին մնում է ապավինել ոստիկանական մահակին. ռեսուրսների լուրջ սով է
Իրավապահները խուզարկում են Ժիրայր Սեֆիլյանի ու ԱԺԲ մյուս անդամների բնակարանները
«Կարգին Հայկոյի» «Նոր ուժը». շարքային մի բա՞ն, թե՞ նոր խոսք՝ քաղաքականության մեջ
Այսքանից հետո ինչպե՞ս պետք է որակել այս իշխանությունների պահվածքը, հայրենասիրակա՞ն…
Տեռո՞ր, թե՞ բեմադրություն
Ինչպե՞ս իշխանություններին հաջողվեց սիստեմատիկաբար զրոյացնել երբեմնի հզոր Սփյուռքի ազդեցությունը
Ժուռնալիստների միությունը երկակի ստանդարտներով է առաջնորդվում
ՔՊ-ական պատգամավորը պարծեցել է, թե Հայաստանն ընկալելի է դարձել թուրքերի համար
Երբ ենք պահանջատեր լինելու, երբ ենք հայրենատեր լինելու ու ցավելու մեր կորուստների համար, երբ ենք ապրելու` որպես գիտակից ազգ, ե՞րբ....
Հիմա ասում ենք` ափսո՜ս Արցախ, որ մնացիր շան բերանում, ապա կասենք` ափսո՜ս Տավուշ, Սևան, Սյունիք, որ ձեզ կորցրինք....
Թող Հայաստանը լինի բռնապետական երկիր, բայց՝ անվտանգ, քան ներկայացվի որպես իբր ժողովրդապետական, բայց մնա վտանգված ու «օդից կախված»
Վարչապետի չարագույժ խոստովանությունը. պատերազմն անխուսափելի է
«Կարգին Հայկոն» որոշել է կաշին փոխել ու դառնալ սև՞
Իշխանությունները հասկացել են Վարդան Օսկանյանի հեռահար նպատակներն ու անցել թշնամու կողմը