Դեռևս անցած տարի էր, երբ Արցախի պետական համալսարանի մագիստրանտ Մելինե Պետրոսյանից առանձնակի տպավորություն ստացա մեր առաջին հանդիպումով, որ ուղեկցվեց անմիջական, պարզ և հյութեղ զրույցով, իր մասնագիտության հանդեպ ունեցած սիրով ու իմացությամբ և դրան հաջորդող իր ելույթով, որ տեղ գտավ իմ «Մանկավարժի օրագիր» գրքի 2-րդ մասում: Այս անգամ մատուցած անակնկալը նույնքան ուրախացնող էր, որ մինչ իրեն գիրք նվիրելը՝ հասցրել էր ծանոթանալ իմ նոր հրատարակած գրքի էջերին և իր վերլուծությամբ ներկայանալ այդ գրքի շնորհանդեսին: Ցանկացա այս հրապարակումով շնորհակալությունս հայտնել լուսավոր անձնավորությանը, ով կարողանում է լույս սփռել իր շուրջը, ողջունում եմ նրա՝ բարին արարելու հակումը: Նատաշա Պողոսյան

«Գրականագիտական սուր հոտառություն պետք չէ ունենալ՝ նկատելու համար Նատաշա Պողոսյանի գրչի յուրօրինակությունը, մտքերի սուր ընթացքը, տեղի ունեցող դեպքերի համընթաց զարգացումը՝ աշխարհաքաղաքական այս բարդ ժամանակաշրջանի համապատկերում:
Գիրքն առանձնանում է իր խոհափիլիսոփայական ենթաշերտերով, գեղարվեստական խոսքի յուրօրինակ մատուցմամբ, պատկերների ինքնատիպ շարադրմամբ, որը փաստում է հեղինակի տաղանդի և հոգևոր ներուժի մասին:
Այն հայ ժողովրդի արցախյան այս հատվածի ողջ նկարագիրն է: Մանկավարժի շուրթերով խոսում է Մարտակերտը՝ իր հոգսերով, տառապանքներով, ուրախությամբ և հպարտ կեցվածքով:
Գրքի հերոսներից յուրաքանչյուրն ունի աշխարհընկալման իր ձևը, մտահորիզոնը, դժվարությունների հաղթահարման իր իսկ սահմանած բանաձևումները, որոնք ածանցված են կամային ամուր հատկանիշներին: Հոգու կսկիծը վարպետորեն սքողած և ինքնամոռաց նվիրումից նոր արշալույս վրձնող իրական կերպարներ են նրանք՝ շաղկապված հայրենասիրական բարձր ոգով, մարդասիրության գիտակցմամբ, որը նրանց մղում է նոր հորիզոններ նվաճելու մեծագույն ցանկության:
Բոլոր օրագրային գրառումներում պատկերված է 21-րդ դարի արցախյան կյանքն իր նրբություններով: Թվում է, թե արցախցու մտապատկերում հայրենասիրությունը պետք է փոխկապակցված լինի սոսկ ազգային շահերին, բայց մենք ականատեսն ենք դառնում մեկ այլ երևույթի՝ հայրենասիրությունը զուգորդված է հումանիզմին: Սա փաստում է այն առողջ մթնոլորտի մասին, որ տիրում է Արցախում: Հետպատերազմյան այս սերունդը գիտակցում է իր առջև ծառացած դժվարությունների տարափը, բայց չի վարանում և չի չարանում, այլ շարունակում է իր խաղաղ ու իմաստուն երթը դեպի գալիքը:
Ն. Պողոսյանի ոճը հստակ է և պարզ, որն էլ գրականագիտության մեջ հարգի և պահանջված երևույթ է: Համոզված եմ, որ ժամանակի փոշին չի խավարելու այն լույսը, որն այսօր ծագում է «Մանկավարժի օրագրից», որովհետև այն սրտի խոսք է, սերունդների հիշողության մեջ մնալու անկեղծ նվիրում:
Պետք է երախտապարտ լինենք մանկավարժ-գրողին այս շնորհակալ աշխատանքի համար, գնահատանքի մեր անկեղծ խոսքն ուղղենք, որովհետև գրականությունը չի հանդուրժում կեղծիքը, ժամանակի փորձությանն է ենթարկվում և հաղթող դուրս գալիս:
20-րդ դարասկզբին Եղ. Չարենցի ստեղծագործության 20-ամյա հոբելյանին Գրողների միությանը հանձնարարված էր միջոցառում կազմակերպել այդ առիթով, սակայն Չարենցի գրչընկերները լուռ էին: Գրական միջակություններն անզոր էին ճիշտ գնահատելու հանճարին: Մկրտիչ Արմենը հանդես է գալիս հոդվածով, որտեղ ասում է. «Կարծես թե փողոցում քայլող 10-ից մեկը Չարենց է և անտեսելով այս Չարենցին՝ մենք մեծ բան չենք կորցնում»: Հիրավի, փողոցում քայլող 10-ից մեկը Նատաշա Պողոսյան չէ և ի բնե օժտված չէ բառն զգալու արվեստով:
Կրկին միանում եմ շնորհավորանքներին և մաղթում ձեզ անսպառ եռանդ, դժվարությունները հաղթահարելու կամք, իսկ Ձեր գրչին՝ շարունակական ընթացք»:
Մելինե Պետրոսյան