Ռոբերտ Աբաջյան` անուն որ ծնվեց դեռևս 20տարի առաջ նոյեմբերի 16ին Ալեքսանդր և Աննա Աբաջյանների ընտանիքում. Ռուբենից հետո` տան կրտսերն էր..Ռոբերտն այնքան սպիտակ ու խարտյաշ էր, որ հայրն անվանեց` Կյաժ...մականուն, որ նա դարձրեց անուն և որով հպարտ էր. դե հայրն էր չէ էդպես կոչել, հայրը, որ իր իդեալն էր ու ամեն կերպ փորձում էր նմանվել նրան. նույնիսկ մի անգամ մանկապարտեզում դաստիարակչուհուն ասել էր, որ պետք է երեսը այրի, որ պապայի սպիից ունենա ու ավելի նման լինի: Սովորել է համար 147հիմնական դպրոցում` տատի դասղեկության ներքո, դե փոքրուց չարաճճի է եղել, բայց ինչպես հայրն է ասում «համով չար էր»: Դպրոցում հերթական չարաճճիության համար տնօրենը 15օրով հեռացրել էր դպրոցից, տարել էր տնօրենին ցույց տվել տետրերը, ախր նա սովորում էր անկախ նրանից ով կլիներ դասղեկը: Որոշել էր դառնալ ատամնատեխնիկ, ընդունվել բժշկական քոլեջ. բոլորին ասում էր.«Սաղիդ ատամները քաշելու եմ պրոթեզ դնեմ, սաղինդ սարքելու եմ. երբեմն էլ պապիկին ասում, պապի խելոք մնա,թե չէ ատամներդ չեմ սարքի»։ Կյանքով լեցուն, ուրախ, աշխույժ այս տղային սիրում էին բոլորը. բոլորի հետ ընկեր բոլորի հետ հարազատ, առանց տարիքային սահմանափակման, բայց կար մեկը ում հետ լեզու չէին գտնում` հարևաններից մեկն էր, անգամ բողոք էր գրել, Ռոբերտին կանչել էին քաղմաս, երբ մայրն անհանգստացած զանգել է որ տեսնի ինչ է էղել,ասել է․«Մա՛մ, ամեն ինչ լավ ա, չմեռանք աբիզյանկում էլ նստանք. ցանկացած պարագայում հումորով էր»․․․ Մի անգամ երբ հորաքույրները վատառողջ նստած են էղել, մտել է ներս, ասել․ «Գժե՛ր, գժվե՛ք, աբխոդա:

  Քոլեջն ավարտելուն պես ինքնուրույն որոշել էր ընդունվել համալսարան հանձնել էր 1-ին և 2-րդ կուրսերի տարբերություններն ու սկսել սովորել 3-րդ կուրսում: 1-ին կիսամյակն էր դեռ սովորել երբ եկավ հայրենիքին պարտքի կատարման պահը: Արաբկիրի զին․կոմիսարիատից զորակոչվեց Մարտակերտի զորամաս, ստացավ ավագի կոչում․ տատի հետ խոսալու ժամանակ ասել էր՝ դպրոցում ավագ էի, քոլեջում ավագ էի, ստեղ էլ եմ ավագ ու տատիկի այն խոսքին, թե դա մեծ պատասխանատվություն է ասել է գիտի, պիտի սերժանտ դառնա և ինչպես ցանկացած խոսք՝ նա սա էլ օդի մեջ չթողեց` դարձավ կրտսեր սերժանտ..