Շորի փեշը իրար հետևից առել, ընկել են՝ քաշում են ու քաշում: Էն անհայրենիք թշնամին իր կողմն է քաշ տալիս, էս ներքին անհայրենիքը փող է աշխատում... ով շատ փող տա, նրան էլ բաժին կտա... ու ողջ աշխարհում պատերազմները սկսվում են փողի բազարից ու վերջանում՝ փողով... քաղաքականություն են խաղում տղեքը: Մեկը չի, երկուսը չի, լավ երեքը չի. չկա մի ոլորտ, որ փոքրիշատե գոհացնի մարդուն:

Ուղեղը դուրս են գցել, երկրում մնացել է տգետն ու օլիգարխը: Էն մի ավտոբուս մարդն էլ դրանց մեջ մեռնում ու հառնոում է... չկա մի բան, որ դուզ լինի, լավ գոնե վերլուծելուց հետո հասկանաս, օրինակներ բերես, մեկը մյուսի աչքին բարձր-ցածր երևա... չկա...

Համբալները Հայաստանը դաձրել են բոզի բազարի... Ոչ կարողանում ես դուրս գալ տնից, ոչ կարողանում ես տանը մնալ: Կեսգիշերին Հանրապետության հրապարակը պարսիկները դարձրել են իսկական բոզի բազարի, որովհետև ոչ տեր կա, ոչ էլ պահանջ. փող են շինում աջ-ձախ... տուրիզմ է, թող զարգանա.. հա բա ոնց, թո՛ղ... Անտերության... թերարժեքության մեջ խլվրտացող, լպրծուն, անհայրենիք բորենիները երկիրը, որտեղ ապրել ես ու քոնն է, քարուքանդ արեցին:

Հիմա էլ երկու սուտի գողականների կռիվ-կռիվ խաղը պետք է թամաշա անենք ազգովի, որովհետև երկիրը հանձնել ենք մեկին, ով իր շուրջ հավաքել է իր նման մտածող մի թոփ զանգված, իրարամերժ ու անտակ և իրարով երկիրը բաժանում են, տարածքներն ու օդը բաժանում, կարծես էդ հողի համար կռիվ տվող մարդը ոչ եղել է, ոչ կա...

Մենք սովոր ենք օտարին քննադատել ու մեր ողջ սխալները թշնամու վրա գցել, հետն էլ, թե մենք յուրովի ենք, բա չգիտեք մենք ով ենք, որտեղից ենք գալիս... գիտենք, բայց որ այսսօր մի մարդ, ով երկիրը մտածված դատարկում է ու՝ յալա՝ սսկված, ամեն մեկս մեր օրվա դարդ ու ցավով գոյություն ենք քարշ տալիս, որովհետև լավ գիտի միապետը, որ ձայն հանողը մեկ-երկու օրից կլռի... կամ էլ ոտքերը առաջինը հենց նրա հրամանով կկոտրվի, եթե տեսնի ուժ է... Ինչ անի մարդը, որ ցավին դիմանա: Այսօր մենք խոսում ենք միայն ապրիլյան այն չորս օրերի մասին, այո՛ ցավը մեծ է և կորստի և կորցրած տարածքների, բայց դա մեզ համար երբեք դաս չի լինում: Մեծիկ-մեծիկ խոսելով ոչ երկիր կպահես, ոչ էլ ծնկծեծելով ցավը կմեղմացնես:

Ջահել տղերքը այսօր սահմանի բերանը կանգնած չգիտես ում հրամաններն է կատարում, վաղը չգիտես էդ ջահել տղան տուն կվերադառնա, թե էլի հայ մայրը պետք է արցունք թափի: Ի՞նչ է մենք լավ կյանքի սովոր չենք, թե՞ չգիտենք ինչ բան է լավ կյանքը...

Ու այս ամենը դարձել է սովորական... ողբերգությունն էլ սկսվում է նրանում, երբ քեզ սովորեցնում են ենթարկվել, որովհետև ուրիշ ճար չունես:

Համբակները օրը մեկ մի նոր անուն են հորինում ու կուսակցություն են բացում, հենց միապետի կարգախոսով. լավ էս աստիճան քծնելը դարձել է մոդա՞... ամենատարրական հարցերի շուրջ մենք ամաչում ենք ինչ-որ բարձրաձայնել: Ապիկարին թույլ ենք տալիս ոտավորվել ու երբ հասնում է գլխին նստելու պահը ծնկները ձեռքերի ափերի մեջ ենք առնում ու սկսում ծնկծեծոցին... անուսին պետք է ասել, որ դու անուս ես, միջակին` միջակ, տգետին թույլ չպետք է տալ քայլ առաջ...

Ալեկոծություններ են պետք, որ չկա, չի լինում, որովհետև միջակներն են բանի գլուխը կանգնած... Դրանում համոզվել ենք, բայց երբ մեկը իրենց հիշեցնում է խղճի ու մեղքի գոյության մասին, քարն առնում ընկնում են... Դրա համար էլ տգետներին բոլորը հանդուրժում են, որովհետև տգետները բոլորի հետ լավ են... Ազգս հայոց ահագին բառախլուներ է ծնել, պատվաստել...Նրանք սովոր են ստի, կեղծիքի, վախի, մոլորությունների, արդարության անունից դուրս-ներս անելու, իրենց դատարկ գանգատուփը թաքցնելով ապրել, դե ի՞նչ է եղել որ նրանք պտտվում են մոլագարի շուրջ...

Ու կյանքը ոմանց համար դառնում է հրաշք, որովհետև համբակները նկատել են մարդու մտքի ուժն ու սարսափել են: Հիմա ուզում են վերացնել միտքը, որ վերջնականապես առաջ գան մոլագարները...

Արթուր Հայրապետյան