Չնայած այն հանգամանքին, որ իշխանական դաշտի մոդերատորը, կիրառելով հայտնի քաղտեխնոլոգիան, ձգեց դադարը, որ բոլորը «հավսար-զգաստ» կոնֆիգուրացիայով կենտրոնանան բացառապես իր քայլերի վրա, «կոնկուրենտ ֆիրմաներն» էլ չհասցնեն արագ կողմնորոշվել, «հարսանիքը» Մելիք-Ադամյանում տեղի ունեցավ, «գաթաները» պարեցրին-տարան ՀՅԴ նախարարություններ, ասել է` վերադասավորությունը իշխանության մեջ տեղի ունեցավ և ավարտվեց:
Հերթն ընդդիմությանն է: ՈՒ, որքան էլ պարադոքսալ է, մշտապես վատ պարող և կազմակերպվող ընդդիմության մեջ խմբավորման որոշակի միտումներ արդեն իսկ առկա են: Գոյավորվում է երկու ամպլիտուդ. ընդ որում, աշխարհաքաղաքական «կտրվածքի» վրա` դեպ Ռուսաստան և դեպ Արևմուտք: Գոնե այս պահին դեպ Ռուսաստան ընդդիմադիր դաշտը զբաղեցրել է Արթուր Բաղդասարյանով ամբողջացած «Հայկական վերածնունդը», հավերժական «պրոտեժեներով»` Պատրուշև-Բորդյուժա-Ռոգոզին, չնայած` ԵԺԿ անդամ ՕԵԿ-ը սիրում է խոսել նաև Սարկոզիից և առաջիկայում Մոսկվային զուգահեռ պատրաստվում է կառույց և համաժողով ունենալ նաև Փարիզում` արևմտյան ուժային կենտրոնների հետ մանևրելու համար: Սա էլ դեպի իրեն է քաշել մնացած քաղաքական «պետուշոկներին»` Օսկանյան, Արա Աբրահամյան, «Ալյանս» և ընդհանրապես «որբ» մնացած մյուսներ: 
Մյուս բևեռը Նիկոլ Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագիրն» է: Շատերը հիմա կարող են տարակուսել` չէ,-չէ մի: Բայց հաշվենք. նախ` Նիկոլն ունի եզակի շանս` մեկտեղելու ԼՏՊ-ի և Րաֆֆի Հովհաննիսյանի պայքարի տարրերը` «բավարարում չստացած» բողոքավոր մասսայի համակրանքն ամբողջովին դեպ իրեն քաշելու: Նա ունի ԼՏՊ-ի «օրերի» խարիզման, և ենթագիտակցական այդ վերհուշը, ձայնային տեմբրը հուզականության նոր արթնացում կարող է պարգևել մի «տաք» խոսքի կարոտ ժողովրդին։ Նիկոլի «բարբառումները» Սաշիկ Սարգսյանի, Ալեքսանյան Սամվելի և «մնացյալի» մասին տևտոնիկ ներուժի կարող են վերածվել և արդեն իսկ նման ուժ ունեն, ու Նիկոլը խիստ կետային թիրախավորումով կարող է առաջ գնալ:
Հաջորդիվ. չնայած «տևտոնիկ» այդ հռետորաբանությանը, Նիկոլը 360 աստիճանով փոխել է իր «մաներան». նա այլևս չի «ճվճվում», սուր է ու կրեատիվ, բայց ոչ «անտանելի», միտինգայնությունն ու «անկառավարելիությունը» թողել է մի կողմ` խոհուն քաղաքագետի պահվածքով ներկայանում և բանավիճում է նաև, ինչն արդեն ոչ թե ժողովրդի ու բողոքավոր մասսայի համար է, այլ քաղաքագիտական հանրության, այդ թվում` ուժային տարբեր կենտրոնների, որոնք ինչ-որ «իքս» պահից կարող են նրա վրա դնել «ստավկաները», ինչպես եղավ ոչ վաղ անցյալում` Րաֆֆու և մնացյալ ընդդիմադիր լիդերների դեպքում:
Ընդ որում, ակնհայտ է նաև, որ Նիկոլը փորձում է չկրկնել նրանց սխալները, ինչի մասին դեռ վաղ է խոսելը, քանզի կյանքը ցույց կտա` Նիկոլը որ ուղին կմերժի, որը կհաստատի` գնալ տուն թեյ խմելո՞ւ, գնալ Եղեռնի հուշարձան աղոթելո՞ւ, գնալ տուն քնելու և ժողովրդին մարտի մեկի «հույսին» թողնելո՞ւ, թե՞ բոլորովին նոր` իր տեսակին հարիր կրեատիվ լուծում կգտնի:
Այս և մի քանի այլ ¥որոնց կանդրադառնանք առաջիկայում¤ հաշվարկներն են, որ Նիկոլին թույլ տվեցին գնալ անչափ մեծ շռայլության. ի տարբերություն բոլորի` իշխանության և մնացյալ ընդդիմության, հայտարարեց, որ գնալու են ընտրությունների միայնակ: 
Այս մեծ խաղում սա նրա և՛ թուլությունը, և՛ ուժեղությունն է միաժամանակ. որովհետև, երբ ինքն ուժեղանա, իրեն կմիանան մնացյալք, իսկ այսպես Վարդան Օսկանյանը, Զարուհի Փոստանջյանը ավելի շատ «խոսում-ձգվում» են դեպ Արթուր Բաղդասարյան: Արևմտյան բլոկի հայաստանյան «տղերքն» էլ որևէ կերպ, որևէ փուլում անհնար են համարում Նիկոլին միանալու հնարավորությունը: 
Ընդ որում, չմոռանանք նաև, որ ընդդիմադիր այս մեծ խաղում «գերագույն» շահառու է նաև իշխանությունը:
Այնպես որ, դեռ «մութ» խաղ է ընթանում։ Տեսնենք` ով ում կշրջանցի:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ