Սյունիքում երեք զոհ ունեցանք։ Գիտե՞ք ինչու չեք աղմկում, ինչու՞ լուռ ու համակերպված եք ընդունում, որովհետև հազարավոր զոհերի կոմայից դեռ դուրս չեք եկել, որովհետև հինգ հազարից հետո երեքը ծովի կաթիլ է թվում։

Այսօր, ի՜նչ ողբերգության ենք հասել, պատերազմում զոհվածի մայրն ասաց՝ երանի՜ իմ տղու մարմինն էլ բերեին ու իմանայի, որ իրենն է...

Նայում էի, մոր պղտոր, անլույս աչքերին և հասկանում, որ պատմական դնթ է սպասվում հանգածների մեծ մասին։ Նրանք չեն հավատում ոսկրակույտին ու սպասում են իրենց որդուն։ Մարդիկ խորը, լեթարգիական քնի մեջ են։ Նրանք դեռ «չեն արթնացել»։
...Իսկ Պն- ն վարկածներ է հայտնում է, որ զոհերն են իրար վրա կրակել, այնպե՜ս է համոզում, ասես դա իրեն ազատում է պատասխանատվությունից, բարդակ վիճակից։ Ասես դա իր համար մի մեծ պլյուս է։
Հասմիկ Սարգիս Բաբաջանյան