Մեծագույն երախտագիտությունս արձակագիր, հեռուստալրագրող Համլետ Մարտիրոսյանին ցանկացա արտահայտել այս հրապարակումով, ով վերջերս հարցազրույց էր վարել ինձ հետ՝ մասնակցելով նաև իմ գրքերի շնորհանդեսին Մարտակերտում:
ՀԱՄԼԵՏ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ: Բարև Ձեզ, հեռուստադիտո՛ղ բարեկամներ, եթերում «Գիր» հեռուստածրագիրն է: Տակավին մերջերս մեր նկարահանող խումբը մի հաճելի առիթով գտնվում էր Մարտակերտում: Իսկ առիթը հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Նատաշա Պողոսյանի գրքերի շնորհանդեսն էր: Բնականաբար, հեղինակի հետ զրուցելու հնարավորությունը ես բաց թողնել չէի կարող: Եվ այսպես եթերում «Գիր» ծրագիրն է:
ՆԱՏԱՇԱ ՊՈՂՈՍՅԱՆ: Գրքի ծնունդը, իրոք, հուզումնալից է, պիտի ապրես այդ զգացողությունը, որ իմանաս: Մինչև 2013-ին իմ առաջին գրքի՝ «Ուսուցչի իմ թղթապանակի» հրատարակությունը, ես չգիտեի, որ այսպիսի ապրումներ կունենամ: Առավել ևս, որ հիմա երկու գիրք է, առավել ևս, որ այս գրքերի մեջ իմ դպրոցն է, նաև 2016 թվականի մեր ապրումներն են՝ պատերազմական վիճակ, աշակերտների հոգեկան ծանր ապրումների նկարագրություն, դասարանից դասարան մտնող ուսուցչուհու ապրումներ, հրետակոծության տակ դասավանդման ծանր իրավիճակ...Հետպատերազմական մեր օրերի նկարագրությունները, աշակերտների ապրումները թերևս միահյուսվել են պատերազմական օրերին, և դրա արդյունքում ստեղծվել է մի օրագրային աշխատանք՝ «Մանկավարժի օրագիր», որը, կարելի է ասել, ուսուցչուհուս ամենօրյա գրառումներն են, որ օր օրի հարստացան, օր օրի տեղ գտան ամենուր:
Այս նյութերը հավաքվեցին, բայց կային նաև հանգամանքներ...Որո՞նք էին դրանք: Նախ՝ ֆեյսբուքյան սոցցանցի իմ ընկերական միջավայրի բարձր գնահատականն իմ արծարծած թեմաներին, գրառումներին: Նաև սկսեցին այդ նյութերը տեղադրվել ՀՀ Սփյուռքի նախարարության «Հայերն այսօր» պարբերականում, մեծամասամբ, առայսօր էլ տեղադրվում են Լոս Անջելեսի ամերիկյան «USArmenianews.com» հայկական լրատվական կայքում: Այն բացվել է մոտ երկու տարի առաջ, այնտեղից անմիջապես ինձ առաջարկել են համագործակցել իրենց հետ: Իմ բոլոր նյութերը տեղադրվում են այդ կայքում, որից հետո ես դրանք տեսանելի եմ դարձնում իմ էջում: Ստացվեց այնպես, որ այդ նյութերը հազարավոր ընթերցողներ ունեցան, բազում հետաքրքրություն կար, մեկնաբանություններ, գնահատականներ...
Ու Մարտակերտի մեր դպրոցը տեսանելի դարձավ շատ-շատերին, կարելի է ասել, տարբեր երկրների: Նույնիսկ վերջերս ինձ ասացին այդ խմբագրությունից, որ կայքում բացված «Մանկավարժի անկյունը» հայկական դեսպանատան ուշադրությանն է արժանացել, այդ նյութերն ընթերցվում են այնտեղ: Նաև առանձնակի ուշադրություն նկատեցի ամերիկյան գրողների միության կողմից, գրող, նաև մանկավարժ-արատաբան Սվետլանա Նալբանդյան-Տոնապետյանի կողմից բաց, տեսանելի դաշտում ինձ ուղղված խոսք, որ Դուք առաջինն էիք, Նատաշա՛ Պողոսյան, որ Արցախից մանկավարժական կապ ստեղծեցիք ամերիկյան այս հեռավոր ափերի հետ:
Իհարկե, ողջունելի են նման գնահատականները, ուշադրություն է դա, նաև կա մի այլ հանգամանք, որ այս նյութերը միայն Սփյուռքի այդ կայքերում տեսանելի չդարձան, չեմ սահմանափակվում միայն դրանց անունները տալուց: Այդ նյութերը տպագրվեցին նաև հայկական համայնքների մամուլներում՝ Կալիֆորնիայի Սակրամենտո մայրաքաղաքում հրատարակվող «Մռավ սար» և Վորոնեժի «Անի» թերթերում: Առաջարկություններ եղան, որ իմ նյութերից ուղարկեմ, առավելապես՝ պատերազմական վիճակից, նաև իմ առջև նստած զոհվածների երեխաներ կային, որոնց մասին գրել էի, ու այնտեղ գտան այդ նյութերը: Մանկավարժի օրագիրը» շարունակական գործ է, առաջին մասն է հրատարակվել, այստեղ ուսուցչի ամենօրյա կատարած աշխատանք է, բայց նաև մտահոգություն կա սերնդի վաղվա օրվա մասին:
ՀԱՄԼԵՏ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ: Մարտակերտի մշակույթի տունը մարդաշատ էր, միջոցառմանը մասնակցելու էին եկել ոչ միայն Նատաշա Պողոսյանի համաքաղաքացիները, գործընկերները, աշակերտները, այլև՝ գրողներ, լրագրողներ, մտավորականներ նաև արտերկրից: Դա յուրատեսակ ցերեկույթ էր՝ գրական-երաժշտական կատարումներով, որոնցում թևածում էր հայրենասիրական ոգին:
/Շարունակելի/
Նատաշա Պողոսյան