Ավետիսյանների սպանդի մեջ մեղադրվող Վալերի Պերմյակովի դատավարությունը Գյումրու 102-րդ ռազմաբազայում նշանակելը առաջացրել է գյումրեցիներից շատերի մեծ զայրույթը: Վերջիններս պարտադիր պիտի մասնակցեն հասարակական մեծ հնչեղություն ունեցող դատավարությանը, սակայն անհայտ է մնում, թե ինչպես կարող են ներս մտնել ռազմաբազա: Aravot.am-ի հետ զրույցում տնտեսագետ Կարեն Պետրոսյանն ասաց. «Ես ինքս մեծ ցանկություն ունեմ մասնակցելու եւ կարծում եմ հանրային հնչեղությամբ նման գործը չի կարող փակ դատավարությամբ լինել, պիտի լինի բաց դատավարություն: Իսկ բաց դատավարության համար պետք է ապահովվեն համապատասխան պայմաններ, որպեսզի քաղաքացիները կարողանան անկաշկանդ մասնակցել, եւ  դա պետք է լինի մեծ տարածք, որովհետեւ սա շատ լուրջ է, հանրային մեծ հնչեղություն ունի, եւ շատ մարդիկ կուզենան այդ դատավարությանը մասնակցել: Հետեւաբար եւ պետք է ապահովվի տարածք, իսկ ինչ մնում է ռուսական տարածքում դատավարություն անցկացնելուն, նախ հետաքրքիր է, թե ի՞նչ օրենքով է դա արվում, եւ ոչ միայն ինձ, այլ շատ շատերին է հետաքրքրում: Եվ հետո  չեմ հասկանում պարոն Կոստանյանի այն կարծիքը, որ արտագնա դատավարություն պրակտիկայում եղել է. Հայաստանի զորամասերում եղել է դատավարություն: Նախ ռուսական զորամասը հայկական զորամաս չէ, սա պետք է որ  մեր գլխավոր դատախազը իմանար: Երկրորդ՝ եթե որեւէ մի զորամասում զինվորը հանցագործություն է անում, ապա իր հարցով զբաղվում են հայ իրավապահները, իսկ այս պարագայում հայ իրավապահները ոչ մի բանով չեն զբաղվել, այսինքն եթե դա հայկական տարածք է, եւ դա դիտվում է որպես հայկական զորամաս, ինչո՞ւ են այդ գործով զբաղվել ռուս իրավապահները, իսկ մեզ միայն մնացել է դատավարական գործողությունների մասը: Այսինքն սա բացարձակ անհասկանալի է, իսկ եթե դա ռուսական տարածք է, ինչպես այն ժամանակ ներկայացվում էր, եւ այդ տարածքը ռուսական իրավահարաբերությունների տակ է, ուրեմն այնտեղ հայ դատավորը գործ չունի անելու, ո՛չ իրավական, առավել եւս բարոյական եւ ազգի արժանապատվության իմաստով որեւէ իրավունք չունի: 

 

 

Լուսանկարը՝ Կարեն Պետրոսյանի ֆեյսբուքյան էջից

 

   Այսինքն, սա արժանապատվության հարց է, ինչո՞ւ պիտի իմ երկրիս դատավորը գնա ինչ-որ երկրի ռազմաբազա, էական չէ, որ ազգինը կլինի, կլինի Ռուսաստանը, Ամերիկան, Չինաստանը կամ էլ չգիտեմ Մոզամբիկը ու այնտեղ դատավարություն անցկացնի: Սա իմ համար անհասկանալի է, եթե գործը հանձնվում է, դա շոու է, թոզփչում է, ըստ էության, թե գործը հանձնվում է: Ես հարց եմ տալիս՝ ո՞վ է երաշխավորում, որ իմ երկրի դատավորը կաշկանդված չի լինի ռազմաբազայում դատ անելուց, երբ որ մուտքը անցաթղթով է եւ այլն եւ այլն, հազար ու մի ճնշում կա: Ո՞վ է երաշխավորում այդ դատավարության անաչառությունը, երբ որ տեղի է ունենում այլ երկրի ռազմաբազայի մեջ: Կա՞ նման օրենսդրություն, որ այլ երկրի ռազմաբազայում հայ դատավորը պիտի դա անի: Այսինքն` կան լիքը հարցադրումներ, թո՛ղ խոստովանեն՝ ուժերս չի հերիքում կամ անզոր ենք: Մենք էլ ասենք՝ լավ, անզոր ենք, անզոր ենք, հիմա հասկանանք, որ էդ ունենք, ոչ թե հայտարարություններ անեն հեռուստատեսությամբ: Բա արդարադատության նախարարը ո՞ւր է,  բա էս հարցերին ո՞վ պիտի պատասխան տա, ինչի՞  են միայն դատախազի վրա թողնում, չէ՞ որ արդարադատության նախարարը  իրավասու է այդ հարցերին պատասխաններ տալու, արդյոք այս ամենը  չի՞ հակասում մեր երկրի օրենսդրությանը: Ես այնքան էլ հույս չունեմ, թե այս հարցադրումների պատասխանը իրենք ունեն»: Կարեն Պետրոսյանն ակնկալում է,  որ այս հարցերի պատասխանները լրագրողները, տուժողների իրավահաջորդներն ու նրանց փաստաբանները կբարձրաձայնեն: Կարեն Պետրոսյանն ասում է, որ ինքը ու շատերը պետք է մասնակցեն դատավարությանը, իրենց հետաքրքիր է, թե ուրիշի զորամասում ինչպե՞ս պետք է մասնակցեն: «Սա այն գործն է, որ հրապարակային դատավարություն պետք է լինի, իսկ ուրիշի զորամասում հրապարակային դատավարություն, մի տեսակ ծիծաղելի է, չգիտեմ ինչ են մտածել մեր իրավապահները, որ նման որոշում են կայացրել», -ասում է գյումրեցի ակտիվիստը:

Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ 

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2015/12/14/639246/