- 2024-03-28 07:00:00 «Կարգին Հայկոյի» «Նոր ուժը». շարքային մի բա՞ն, թե՞ նոր խոսք՝ քաղաքականության մեջ
- 2024-03-27 16:40:00Այսքանից հետո ինչպե՞ս պետք է որակել այս իշխանությունների պահվածքը, հայրենասիրակա՞ն…
- 2024-03-27 10:22:00Տեռո՞ր, թե՞ բեմադրություն
- 2024-03-24 12:51:00Ինչպե՞ս իշխանություններին հաջողվեց սիստեմատիկաբար զրոյացնել երբեմնի հզոր Սփյուռքի ազդեցությունը
- 2024-03-22 12:03:00Ժուռնալիստների միությունը երկակի ստանդարտներով է առաջնորդվում
- 2024-03-09 12:01:00Մարգարիտա Խլղաթյանի ամենամեծ առավելությունը նախևառաջ նրա մարդկային տեսակն է
- 2024-02-29 14:57:00«Վանոյի Արտակի»՝ Արտակ Գալստյանի որդին Վրաստանից հանձնվել է Հայաստանին․ ավելի քան 1 մլդ դրամի թմրամիջոցների վաճառք
- 2022-01-23 00:07:00Նարեկ Մալյանի կինն՝ ընդդեմ ամուսնու. սկանդալային ցուցմունք՝ Քննչական կոմիտեում
Հայ նշանավոր գրող և գրաքննադատ Հակոբ Օշականն այս կամ այն գրական երկը արժևորելիս խորհուրդ էր տալիս նախ և առաջ հաշվի առնել, թե «ինչ կա այնտեղ իմ ժողովուրդէն»: Չփորձելով «Մանկավարժի օրագիրը» տարազավորել ուռճացված բնորոշումներով` միանշանակ փաստել կարելի է, որ այն գիրք է հայի և նրա երկրի, տվյալ պարագայում` Արցախի և արցախցու մասին: Օրագրային գրառումներով գրքերը նորություն չեն մեր իրականության մեջ: Համաշխարհային գրականությունից բավական է հիշել միայն «Աննա Ֆրանկի օրագիրը», որը գրանցված է «20-րդ դարի լավագույն գրքեր» ցանկում. երեխայի կողմից գրված գիրք, որով, սակայն, փոքրիկ աղջնակը հզոր ձայնով պատմական ճշմարտություն է փաստում:
Մեծ աշխարհի փոքրիկ ու գողտրիկ մի անկյունում (որը, դժբախտաբար, վերածվել է թեժ կրակակետի) ապրող ու արարող մանկավարժ Նատաշա Պողոսյանն էլ իր օրագրով է փորձում ճշմարտության ձայնը հնչեցնել ի լուր աշխարհի` «ո՛չ» ասելով պատերազմին: Արցախի ամեն մի թիզ հողը ներծծված է հայրենիքի համար իրենց կյանքը զոհաբերած երիտասարդների արյամբ: Ու էջ առ էջ գրառումներում մանկավարժը կերտում է ժամանակի պատմությունը, որտեղ տեսնում ենք պատերազմի արհավիրքը, հայրենի հողին արմատներով ամուր կառչած արցախցուն, որը ժայռի կատարին բուսած կաղնու պես դիմանում է ահեղ հողմերին ու շարունակում ջերմացնել աշխարհը:
Օրագրային խճանկարը ընդլայնվում է և ընթերցողի հետ անկեղծ զրույցի են բռնվում սահմանամերձ բնակավայրում ապրող աշակերտները` իրենց հասուն խոհերով, երազանքներով, նպատակներով, մտահոգություններով, առաջին սիրո խոստովանությամբ, կորուստների անդառնալի ցավով, հաղթանակների բերկրանքով: Իրական հերոսներ են դառնում նաև հեղինակի կողքին ապրող ուսուցիչը, լրագրողը, հողագործը, գրողը, զինվորը, բժիշկը, որոնք կերտում են իրենց ժամանակը, և որոնք մեկ ընդհանուր բնորոշում ունեն` հայրենիքի պաշտպան. նրանցից յուրաքանչյուրը, ինչպես Ն. Պողոսյանն է փաստում, ամենօրյա աշխատանքով հսկում է իրեն վերապահված տարածքի սահմանները. զինվորը` զենքով, բժիշկը` վիրաբուժական նշտարով, մանկավարժը` գրչով…
Ու գեղարվեստական մանրաքանդակ-իրապատումներով հյուսվում է մանկավարժի օրագիրը, որը սահմանամերձ բնակավայրում ապրողի ու արարողի ամենօրյա խիզախման մասին է պատմում, և որը հայի հոգևոր տարածքներն անաղարտ պահելու, ճշմարիտ արժեքներ սերմանելու դավանանքն ունի: Այդ խիզախման համար Նատաշա Պողոսյանի պրպտումները սահմաններ չեն ճանաչում, և ամեն ինչ դառնում է միջոց` դրսևորվելով գրքի արարմամբ, առցանց հարթակներում ազնիվ մտավորականի ձայնի անխախտ հնչեցմամբ, ակտիվ համագործակցությամբ ժամանակի ականավոր գործիչների և հայրենանպաստ առաքելություն ծավալող կառույցների հետ:
Ն. Պողոսյանի համագործակցությունն Արցախի գրողների միության հետ ավանդական բնույթ է ստացել, որը դրսևորվում է հատկապես Մուրացանյան ամենամյա օրերին և այլ միջոցառումների ժամանակ: Այո՛, մուրացանյան և առհասարակ հայ գրականության բյուրեղացած իմաստնություններով դաստիարակվող նրա սաներն են, որ կրակոցների ներքո շարունակում են ապրել, երազանքների համար մաքառել և արարել հայրենի Արցախում:
Կարելի է ասել, որ մանկավարժը պատվով է կատարում իր վսեմ առաքելությունը` պաշտպանելով հայրենիքի հոգևոր սահմանները: «Մանկավարժի օրագիր» գիրքը հենց այդ հոգևոր և նյութական հայրենիքի, այնտեղ ապրող մարդու, նրա ժամանակի գեղագիտական և փիլիսոփայական խտացումն է, որը հետաքրքիր է, ինքնատիպ, անկեղծ ու անպաճույճ, լավի ու բարու արարման ձգտումով:
ԶԱՐԻՆԵ ՍԱՌԱՋՅԱՆ
Բանասիրական գիտությունների թեկնածու, դասախոս, Արցախի գրողների միության անդամ
Արցախի գրողների միության անդամ
Իրավապահները խուզարկում են Ժիրայր Սեֆիլյանի ու ԱԺԲ մյուս անդամների բնակարանները
«Կարգին Հայկոյի» «Նոր ուժը». շարքային մի բա՞ն, թե՞ նոր խոսք՝ քաղաքականության մեջ
Այսքանից հետո ինչպե՞ս պետք է որակել այս իշխանությունների պահվածքը, հայրենասիրակա՞ն…
Տեռո՞ր, թե՞ բեմադրություն
Ինչպե՞ս իշխանություններին հաջողվեց սիստեմատիկաբար զրոյացնել երբեմնի հզոր Սփյուռքի ազդեցությունը
Ժուռնալիստների միությունը երկակի ստանդարտներով է առաջնորդվում
ՔՊ-ական պատգամավորը պարծեցել է, թե Հայաստանն ընկալելի է դարձել թուրքերի համար
Երբ ենք պահանջատեր լինելու, երբ ենք հայրենատեր լինելու ու ցավելու մեր կորուստների համար, երբ ենք ապրելու` որպես գիտակից ազգ, ե՞րբ....
Հիմա ասում ենք` ափսո՜ս Արցախ, որ մնացիր շան բերանում, ապա կասենք` ափսո՜ս Տավուշ, Սևան, Սյունիք, որ ձեզ կորցրինք....
Թող Հայաստանը լինի բռնապետական երկիր, բայց՝ անվտանգ, քան ներկայացվի որպես իբր ժողովրդապետական, բայց մնա վտանգված ու «օդից կախված»
Վարչապետի չարագույժ խոստովանությունը. պատերազմն անխուսափելի է
«Կարգին Հայկոն» որոշել է կաշին փոխել ու դառնալ սև՞
Իշխանությունները հասկացել են Վարդան Օսկանյանի հեռահար նպատակներն ու անցել թշնամու կողմը
Հայ մանկավարժները սրիկանե՞ր են, թե՞ Ժաննա Անդրեասյանն է իրականությունը թաքցնում
Քաղաքապետարանն իր սև գործն արեց. գազելները հե՛տ բերեք
Նիկոլ Փաշինյանը հասկացել է, որ իրեն ոչ ոք չի հավատում
Զարեհ Սինանյանին հունից հանել է Արցախի դրոշը
Վերջերս վարձով տրվող բնակարանների վրա է ուշադրությունս
Փակվում է Երևանի պետական կոնսերվատորիան
Ովքե՞ր խեղդեցին Վազգենի ցանած սերմերը
Վազգենի 65-ամյակին
Սասուն Միքայելյանը զրոյացրել է իր հանրային իմիջը
«Փակ» հանդիպում
Էդմոն Մարուքյանի ոդիսականն ավարտված է