Հայաստանի ստեղծագործական միությունների ղեկավարներն իրենց տարեվերջյան ամփոփիչ ասուլիսները փաստացի վերածեցին բողոքի գրքերի ընթերցման: Ոչ ոք չի ժխտում, որ մշակույթի ոլորտն արժանի է առանձակի հոգածության և ուշադրության, բայց միևնույն ժամանակ չի կարելի անտեսել այն փաստը, որ նշյալ միություններն իրենք էական ոչինչ չեն անում այդ կացությունից դուրս գալու համար՝ շարունակելով հին իներցիայի ազդեցությամբ մնալ պահանջողի դերում:

 Այսպես, Հայաստանի նկարիչների միության նախագահ Կարեն Աղամյանը գանգատվում է, թե միջոցները սուղ են ու իրենց հնարավորություններով հազիվ են գոյատևում ու նույն պահին էլ պահանջ է ներկայացնում. «Առհասարակ, Փարիզում գտնվելը և ստեղծագործելն անհրաժեշտ է յուրաքանչյուր նկարչի»: Մարդը կարծում է, որ հենց հայ նկարիչը ոտք դրեց Ֆրանսիայի սրբազան հողի վրա, անմիջապես Վան Գոգ ու Պիկասսո է դառնալու:

Բայց ամենատարօրինակը սա չէ, այլ այն, որ Կարեն Աղամյանը այս անգամ զոռ է տվել իր վառ երևակայությանը և հանգել է ոչ մշակութային մի հետևության: Նա առաջարկում է Հայաստանում զարկ տալ ալկոհոլային խմիչքների և ծխախոտի առևտրին: Թող մարդիկ շատ խմեն, թող ծխողները շատ ծխեն, թող երկիրը հեղեղվի հարբեցողներով ու սիգարների սիրահաներով, որպեսզի դրա արդյունքում խմիչքի ու ծխախոտի բիզնեսի շահույթի 2 տոկոսը հատկացվի ստեղծագործական միություններին: Նկաիչները կվերցնեն փողերը և դրանցով գլուխգործոցներ կստեղծեն, որովհետև, ըստ միության նախագահի, արվեստը զոհեր է պահանջում և արվեստի լավագույն սիրահարները նրանք են, ում օրգանիզմը թունավորված է սպիրտով ու ծխով:

shame.am