Վերջերս ընկերության հայտ ստացա ու ասեմ, որ անչափ էր ուրախությունս. հին ժամանակների լավագույն հիշողություն:

Ականջիս մեջ հնչեցին արծաթյա մեղմ հնչյուններ և գուցե զարմանաք, եթե ասեմ, որ ինձ թվաց, թե տեսնում եմ վրձնի այն նուրբ զարկերը, որի տակ բաբախել է մի ողջ ազգի սիրտ:

Աիդա Ներսիսյան:

Անմիջապես ընդունեցի ընկերությունը ու քիչ անց մի փոքրիկ գրառում՝ շնորհակալ եմ ընկերության համար: Զարմացա նրա համեստությունից ու փորձեցի պատկերացնել ժամանակակից «աստղերին», ովքեր իրենց բարձունքից կարող են տեսնել միայն «իրենց կերակրողներին»:

Ինձ համար մեծ պատիվ է,- գրեցի: Երևի վերջին շրջանի ամենամեծ պարգևը: … Անգամ չգիտեի, որ նա Ֆրանսիայում է ու մի տեսակ ամոթ զգացի: Ամոթ, որ լավը հուշ է դառնում ու մոռանում ենք այդ լավը, հուշը: Խնամում է թոռնիկին, ով բուժման կարիք ունի: Կարդում եմ նրա ֆեյսբուքյան էջը այնպիսի կլանվածությամբ, ինչպես կարող է ջուրը կլանել երկար ժամանակ ծարավ մարդը: «Իհարկե կվերադառնամ Հայաստան,- ասում է նա,- միայն թե, տա Աստված, երեխաս առողջանա»: Սիրում ենք ներկան ու անցյալը հարթեցնել ու ասել՝ ամեն ինչ նույնն է: Եթե հիմա ամեն ինչ վատ է, ուրեմն անցյալում էլ է եղել վատը: Ու անցյալի արատներն ենք բացահայտում: Բայց մեկը չկա, որ ասի՝ մենք դեռ հպարտանում ենք անցյալով ու ներկան անցյալի ոսկե ֆոնդ չի մտնում: Այն ցնդում է թիթեռնիկի թևերի փոշու պես...

Կապույտ էկրանի թագուհին:

Ակամայից աչքիս առաջով անցնում են սերիալային հաղորդավարուհիները, ու ես մտածում եմ, որ մենք դժվար թե կարողանանք դուրս գալ սերիալներից…

Հասմիկ Բաբաջանյան

hraparak.am