Մոտ ապագայում հնարավոր է հայ քաղաքական միտքը հարստանա եւս մեկ շեդեւրով՝ Ռուսաստանի Հայերի միության նախագահ Արա Աբրահամյանով, ով հայաստանյան քաղաքական դաշտում իր ներկայությունը ֆիքսելու հայտ է ներկայացրել։ Ու քանի որ բազմաչարչար հայ ընտրողը իրավունք ունի տեղեկանալու, թե ո՞ւմ է այսուհետ վստահելու իր բազմաչարչար ապագան, հրապարակում ենք մի հատված ռուսական «Эхо Москвы» ռադիոկայանի՝ «Разбор полета» ծրագրին Արա Աբրահամյանի տված հարցազրույցից։ Իհարկե, սույն հարցազրույցի ողջ հմայքն այն արա-աբրահամյանական ռուսերենով լսելն է, սակայն հայերեն թարգմանությամբ էլ այն որոշակիորեն պահպանել է իր «հմայքը»։

Եւ այսպես՝
Ի. Վորոբյովա- Բարև ձեզ: Մենք մեծ սիրով ողջունում ենք մեր այսօրվա հյուրին: Մեր հյուրն է Ռուսաստանի հայերի միության նախագահ, ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի բարի կամքի դեսպան Արա Աբրահամյանը:
Արա Աբրահամյան- Բարի երեկո, բարև ձեզ:

Ի. Վորոբյովա- Ուրախ եմ ողջունելու Ձեզ այստեղ: Մեր հերթական ծրագիրը սկսվում է ավանդական հարցից: Եվ դուք չեք կարողանա այն շրջանցել: Իսկ հարցը հետևյալն է. Որո՞նք են եղել այն բարդ որոշումները, որ կայացրել եք ձեր կյանքի ընթացքում, որոնք վերաբերել են ոչ միայն ձեզ, այլև ինչ-որ մարդկանց: Որոշումներ, որոնք կայացնելիս տատանվել եք, և այժմ կարող եք վերհիշել բոլոր մանրամասներով:

Արա Աբրահամյան - Գիտեք՝ սա ամենալավ, ամենահեշտ հարցն է ինձ համար, քանի որ ամենաբարդ որոշումը, որ կայացրել եմ՝ 1988 թ-ին է եղել, երբ ինձ նշանակեցին ԽՍՀՄ էլեկտրոնային արդյունաբերության նախարարության վարչության պետի տեղակալ, և ես ստիպված էի հեռանալ Հայաստանից և տեղափոխվել Ռուսաստան ապրելու: Ես ունեմ հինգ եղբայր և մեկ քույր, ավելի ճիշտ՝ չորս եղբայր և մեկ քույր, մայր: Եվ դա ինձ համար բարդ որոշում էր: Մեր մոտ մեր քրոջ ամուսինը մեր եղբայր է։ Երկրորդ՝ իմ կինը, իհարկե, Մոսկվայից է: 7 ամիս ճնշում էր գործադրում ինձ վրա: Եվ ես հայտնվեցի Մոսկվայում: Ես միշտ լսում եմ իմ կնոջը: Ճիշտն ասած՝ դա անսպասելի բարդ որոշում էր: Ռուսերենի իմ իմացությունը, իհարկե, թույլ էր տալիս ինձ այստեղ ապրել: Գիտեք՝ կատակում եմ: Այնպես որ, դա իմ ամենաբարդ որոշումն է եղել, որ կայացրել եմ իմ ողջ կյանքի ընթացքում: Գիտեք՝ Սովետական Միության ժամանակ ամեն ինչ այլ էր՝ այլ երկիր, այլ մշակույթ: Այն, ինչ կար այն ժամանակ, այժմ չկա: Ես կարող եմ ասել, թե ինչ կար այն ժամանակ, և որ այժմ չկա: Ի.
Վորոբյովա- Խնդրեմ՝ ասեք։
Արա Աբրահամյան- Ես շատ թե քիչ դաստիարակվել եմ Սովետական Միությունում: Այն ժամանակ վստահություն կար իշխանությունների, մարդկանց, ապագայի հանդեպ: Վստահությունը կարևոր հարց է: Վստահություն՝ ամեն ինչի հանդեպ: Այսօր, դժբախտաբար, այն չկա:
Եվ գիտեք՝ մարդիկ լավ զրուցում էին, ժպտում, ինչպես փիլիսոփա Սոկրատեսն է ասել, մարդուն բուժում է երեք բան. Առաջին՝ բառը: Ցանկացած հիվանդի կարելի է բառով բուժել: Մենք մոռացել ենք նման բաների մասին: Երկրորդ՝ դեղորայքը: Նա այն ժամանակ ասում էր, որ դրանք դեղաբույսերն են (Он тогда говорил- травы): Երրորդ՝ բժիշկը, վիրաբույժը:
Մենք մոռացել ենք բառերի մասին: Դրանք այն բաներն են, որ ես ինչպես եղել եմ, այնպես էլ մնացել եմ(Это веши, которые я какой был, я таким и остался): Այժմ մի փոքր փոխվել եմ: Ես մեծացել եմ հիվանդանոցում, գիտե՞ք: Իմ ծնողները բժիշկներ են, միանգամից ասեմ: Հայրս հիվանդանոցի գլխավոր բժիշկ էր, մայրս՝ բժիշկ: Եվ մենք ապրում էինք հիվանդանոցում: Ի. Վորոբյովա- Այժմ բավականին տարօրինակ է հնչում` մենք ապրում ենք հիվանդանոցում նախադասությունը։ Արա Աբրահամյան- Այո´, պատկերացնո՞ւմ եք, այժմ բավականին (да, представляете, сейчас очень довольны), բայց քանի որ հայրս հիվանդանոցի գլխավոր բժիշկ էր, մեզ տվեցին 4-5 մեծ սենյակներ, և մենք այնտեղ էինք ապրում 5 եղբայրներով և քույրիկս՝ առանձին սենյակում: Մենք ապրում էինք հիվանդանոցում: Գիտեք դուք ճիշտ եք. ծնողներս շատ էին ուզում, որ մեզնից մեկը դառնա բժիշկ։ Ես այդքան տաղանդավոր չէի։ Իմ եղբայրները ոսկե մեդալով են ավարտել՝ ողջ Հայաստանը գիտի։ Ոսկե մեդդալով է ավարել նաեւ քույրս. բայց մի քիչ ծանր։ Նրանք հասկանում էին՝ բժիշկ։ Հայերը ընդհանրապես էմոցիոնալ են. իրենց դժվար է բժիշկ լինել։ Հատկպաես հայրս տապառում էր դրանից. շուտ մահացավ, դժբախտ պատահար, շտապ օգնություն, ավարիայի տակ ընկավ։ Ես ողջ ժամանակ շփվում էի հիվանդների և բժիշկների հետ, և այլն: Մարդը բուժվում է, երբ ընկնում է հիվանդանոց, ոչ թե նրա համար, թե ինչ ազգ է( человек лечится, когда поподает в больницу не за то, что какую национальность): Այնտեղ չեն հարցնում, թե ինչ ազգ ես (Его там не спрашивают- какую тебе национальность): Երկրորդ՝ լավ մարդ ես, թե վատ: Նա հիվանդ է (Он больной): Նրան բուժում էին: Ես մեծացել եմ այս հոգով: Եվ այժմ էլ նույն կերպ եմ վերաբերվում: Տ. Ֆելգենհաուեր-Ինչպե՞ս եք որոշել, թե ուր ընդունվեք սովորելու, քանի որ, ինչպես հասկանում եմ, դուք այդքան էլ չէիք սիրում սովորել:

Արա Աբրահամյան- Գիտե՞ք ինչպես ես կասեմ ձեզ: Երբեմն, երբ շատ ես ցանկանում, հրաշք է տեղի ունենում: Ես ընդունվեցի գյուղատնտեսական ինստիտուտ: Ապա հայտնվեցի ԽՍՀՄ էլեկտրոնային արդյունաբերական ձեռնարկությունում, որտեղ 7000 մարդ էր աշխատում: Ինձ նկատեց տնօրենը և իր օգնականը դարձրեց: Երբ ես տնօրենի օգնական էի, աշխատում էի շատ աչքի ընկնել: Շատ էի կարդում: Այլ ելք չկար: Այդ ժամանակ ես միշտ կրկնում էի, որ կյանքում 2 բան է կարևոր՝ իշխանությունը և շահը:
Գիտե°ք՝ դրանք լավ հասկացություններ են: Դուք լավ, գեղեցիկ կանայք եք: Ինձ շահավետ է ձեզ հետ զրուցել: Այն լավ, դրական բառ է:
Տ. Ֆելգենհաուեր- Եվ վերջին ավանդական հարցը. Ի՞նչ որոշման շուրջ եք այժմ տատանվում։
Արա Աբրահամյան- Այժմ ես ուրախ եմ( Я сейчас в восторге, как вы хорошо час прошел, я даже не чувствовал): Չեմ զգացել, թե ինչպես է ժամանակն անցել, և մենք չհասցրեցինք շատ բաների մասին խոսել, քննարկել: Ոչ մի բանի համար չեմ ափսոսում: Ես բոլորի հետ էլ համաձայն եմ և երջանիկ եմ, որ այդպիսին եմ:

Նյութի աղբյուր Elq.am