Աշխարհ- տիեզերք Աստված արարեց,
Ազգեր,ժողովուրդներ անթիվ ստեղծեց...
Մարդիկ հղփացան,շատերն ուրացան,
Բազում կրոններ իսկույն գոյացան:

Ով խառնեց լեզուն մարդկանց միատարր,
Ազգերին,ժողովուրդներին ով դարձրեց օտար...
Ով չարին ազատ գործել թույլատրեց,
Մարդ -արարվածին չարագործ դարձրեց...

Մեկը պաշտում էր Աստծուն իրական,
Մյուսը`կուռքեր Աստվածներ անիրական...
Քրիստոնյա,մահմեդական իրարովանցան,
Հավատարմություն,մարդտությունիսպառ վերացան...

Ով ձեռքը կտրելու արժան,
Յաթաղան դրեց,դարձրեց դաժան...
Ով «Մի՛ սպանիր»պատվիրանն արդար,
Թույլ տվեց խախտի ամեն մի սարդար...

Ով վայրի հոգուն`արյունի ծարավ,
Մեր եդեմական աշխարհը բերավ...
Ով ծնեց թուրքի փոքրիկ ուղեղում,
Միտքը վայրենի`արյան հեղհեղում:

Սով,ծարավ, յաթաղան՝օգնում էին հային,որ մահանա,
Երկնքից չէին թափվում, ոչ անձրև, ոչ մանանա...
Մահվան ճամփաներին`սպասելով հերթին,
Հայը մեռնում էր`անունդ շուրթին...

Շրջում էր աշխարհում չարը հաղթարշավ,
Բարոյականությունը դարձավ ոմանց գլխացավ...
Միթե՞ ճիշտ էր թուրքը դավադիր,
Որ ի՛ր Աստվածն է ամենի հիմնադիր...

Չէ,որ գրված է գրքերի գրքում,
Առանց քո կամքի`ոչինչ չի լինում...
Այլադավան վայրենին`քրիստոնյա էր կոտորում,
Միթե քո կամքն էր թուրքը կատարում...

Իսկ դու, Տե՛ր Աստված, լուռ ականատես,
Դիտելով արյունոտ պիղծ դիմակահանդես՝
Լռելով թույլատրել ես կոտորած անտես,
Որ մեղքի համար պատժել ես այդպես...

Տարեց հայը ծերունի,
Գուցե մեղքեր էլ ունի,
Բայց՝ դեռ անբեղ պատանին,
Չեր կեղտոտել իր հոգին...

Իսկ մանուկը չծնված,
Սաղմ էր`արգանդում պահված,
Մայր էր նրան կրծքի տակ կրում,
Թուրքը`մորն էլ էր մորթում...

Նույնիսկ գազանն էլ վայրի,
Մայր եղնիկին չի սպանի...
Ով սերունդ է մեծացնում,
Նրան`գազանն էլ է հարգում...

Ինչ էր արել մարդացած,
Հայ մանու՛կը չծնված...
Կամ էլ նա, ով ծնված,
Խա՛ղ էր անում որբացած...

Դեռ չգիտեր հայորդին,
Ում զավակն էր,ում որդին...
Դեռ խոսել էլ չգիտեր,
Ժպտալ ու լացել գիտեր...

Չէ,որ սեր ես՝ ներողամիտ ու արդար,
Հայ մանուկին ինչու այդպես մոռացար...
Հայ լինել՝ թուրքը նրան չներեց,
Ազգ ու հավատ ուրանալ ստիպեց...

Հայրեր, մայրեր մորթվեցին,
Աղջիկ, տղա կորցրեցին...
Որբուկները մեծացան,հայ լինելը մոռացան,
Թուրքի անուն ու հայացքներ ունեցան...

Իսկ շատերին,առանց մոր,
Մորթոտեցին ու լցրեցին մի մեծ հոր:
Գերեզմաններ եղբայրական գոյացան,
Կային նաև,որ ազգ ու հող ուրացան:

Աղջիկ ու մայր պղծվեցին,
Թուրքերը պիղծ ուրախ գրազ բռնեցին...
Թե ում ներսում`տղա,աղջիկ կլինի,
Փոր ճեղքեցին,որ էլ կասկած չլինի...

Ինչ կարող էր հայ մանուկը կատարել,
Ինչ չար գործեր՝ մինչ այդ հնարել,
Ինչ էր արել,որ չար բախտով պատժվեր...
Անիծվեր,հրի-սրի մատնվեր...

Այդ հասակում մեղսագործ,
Ինչպես դարձավ հանցագործ,
Ժամանակ էլ նա չուներ,
Մեղքեր բազում կուտակեր...

Որ մեղքի համար,դեռ կյանք կարոտ,
Արևը մարեց`թափվեցին գլխին կրակ ու որոտ...
Չէ որ չծնվալ՝ դավանանք էլ չուներ
Բայց թուրն անհավատ հաշիվներուներ...

Արյան էր ծարավ, ջարդ-կոտորածի,
Հեղում էր արյուն հայ արարվածի...
Արյան մեջ կորած,ձեռքերով,կեղտոտ,
Պղծում էր սրբություն իր շնչով թունոտ...

Հեռու վայրերից՝քոչելով այստեղ,
Ավեր,կոտորած թողնելով այստեղու այնտեղ...
Արժեքներ ստեղծած ժողովուրդներին,
Կոտորեց,տվեց սոված գայլերին:

Հող էր պետք, տներ կառուցված,
Թողել էի իրեն, վրանը՝լքված...
Ծրագրեց տարածքի տերերին փրթել,
Զավթած հողերում հորդաներ կրթել...

Չէր էլ քողարկվում,միտքը թաքցնում,
Ծրագիրն էր դաժան`ավարտին հասցնում...
Իսկ քրիստոնյա տերություններ որոշ,
Թև էին,թիկունք,հանցակից,դրոշ...

Չէ որ տեսնում էիր մթին ու լույսին,
Հայն ինչ էր տանում`շալակած ուսին:
Խաչն էր տանջանքի`դարձել մեզ
բաժին,
Իսկ փառք,խրախճանք`պոռնիկ քոչվորին...

Ամեն Հիտլեր,որ մեջ բերի,
Ով է հիշում կոտորածը հայի...
Թե ոճրագործ ազգին վայրի դատ չլինի,
Կոտորածներ սուգ ու շիվան միշտկլինի...

Եթե հանկարծ մեկեն,
Շիրիմներից ոտքի ելնեն...
Հոգիները խեղված հայի,
Նրանց աչքին ով կնայի...

Չէ որ մեծ ես ու չունեն սահման,
Սեր ներողամտություն`քեզ մոտ անսահման...
Ոչ էլ դաժան ես կամ քինախնդիր,
Նախանձոտ,թունոտ ու մանրախնդիր:

Ինչու էիր,Աստվա՛ծ,աչքիցդ գցել,,
Քեզ պաշտող ազգին`շան դեմը նետել...
Ուր էիր,Աստվա՛ծ,օրհասի պահին,
Հարված էր հասցվում Քո բարձր գահին...

Ների՛ր ,բայց ասա, ինչու լքեցիր,
Ուր էիր,Աստվա՛ծ, ինչու լռեցիր...
Աղերսի կանչին երկինքը փակվեց,
Մի ամբողջ ժսղովուրդ սրի մատնըվեց...

Ուր էիր,Աստվա՛ծ,ինչու լռեցիր,
Քեզ անարգողի` ձեռքը բռնեիր...
Դավանող,պաշտողին օգնության գայիր,
Ինչո՞ւ, Տե՛ր Աստվա՛ծ,ինչու լքեցիր...

Աշոտ Հովհաննեսի Չիթիրյան