USArmenianews.com
Լրատվական կայք՝ Լոս Անջելեսից
Հինգշաբթի, 28 2024թ.
Լոս Անջելես
: :
Երևան
: :
Գլխավոր|Քաղաքականություն|Պաշտոնական լրահոս|Հասարակություն|Սփյուռք|Մամուլի տեսություն|Մանկավարժի անկյուն|ՀՀ Ոստիկանական Համակարգի Իրական Դեմքը |Սոցցանց|Հարցազրույց|Տեսանյութ|Շոուբիզնես|Մշակույթ|Ուտելիք-Մուտելիք|Սպորտ|Առողջապահություն|Ժամանց|Հաճելի Երաժշտություն|am|am|am
Facebook twitter Youtube
Search
am en
Արխիվ
Օրվա Լուսանկար
Երբ չեն մոռացվում անցած «վերքերը»
2018-02-10 09:50:00
Տպել Տպել

Քաղաքապետի հաշվետվությանը մասնակցեցի, նաև Մարտակերտի հասարակության հետ շրջանի վարչակազմի նոր ղեկավարի առաջին հանդիպումը կայացավ: Ներկայացա իմ շրջապատին անհանգստացնող մտահոգությամբ: Նրա կողմից այդ հարցը լուծելու հակվածությունը և քաղաքացուս ուղղված դրական ու հարգալից պատասխանը գոհացրեց ինձ, և իմ կողմից շնորհակալության արժանացավ, երբ նրա հետ երբևէ չէի առնչվել, ու նաև չէիք ճանաչում միմյանց: Դա առիթ հանդիսացավ՝ վերհիշելու դեպքեր, երբ տարբեր ժամանակներում գործի բերումով առնչվել էի որոշ «իշխանավորների» հետ ու մեծ հիասթափություն ապրել, այն էլ՝ այն դեպքում, երբ վաղուց մենք իրար ճանաչում էինք:

Պետական պաշտոնյաներից մեկն առաջարկեց ինձ՝ կազմակերպել միջոցառում, քանի որ տարբեր գրողներ էին այցելելու մեզ: Գրական-երաժշտական ցերեկույթ նախատեսվեց, նաև հանդիպման վայրը ոչ թե դպրոցը, այլ՝ մշակույթի տունն էր, որպեսզի մեր հասարակությունն էլ հրավիրվի այդ միջոցառմանը: Ուսուցիչներ, աշակերտներ, տարբեր ոլորտի աշխատողներ էին մասնակցում դասական գրողներից մեկի ծննդյան օրվան նվիրված ցերեկույթին: Սրտի անհանգիստ թրթիռներով էի կազմակերպել այդ միջոցառումը, որ հագեցած էր երաժշտական մեղեդայնությամբ, ասմունքով, դեռահասների զուգապարով, բանաստեղծի ստեղծագործությունների՝ երգերի վերածված հրաշալի կատարումներով:
Առաջին մասը վերջացավ, սպասում էի հյուրերի բեմ բարձրանալուն ու նրանց արտահայտած կարծիքներին: Չհամբերեցի, կարծես երեխայական հետաքրքրությամբ, թե ինչ կարտահայտի, մոտեցա այն պաշտոնավորին, ումից հանձնարարություն էի ստացել: Հասցրեց իր դեմքի անհավանական, դժգոհ ու թերահավատ արտահայտությամբ հասկացնել ինձ իր և մինչ այդ կողքին նստածների կարծիքը: Մնացի քարացած, որտե՞ղ էր իմ բացթողումը, որ արժանացել էի այդպիսի գնահատանքի: Դեռ ուշքի չեկած՝ բեմից հանկարծ լսվում է բոլորիս կողմից ճանաչված գրողի՝ ինձ և իմ աշակերտներին ուղղված շնորհակալական խոսքը: Դա աներևակայելի բարձր գնահատանք էր մանկավարժիս կողմից կազմակերպված այդ միջոցառման մասին, որ արտահայտեցին նաև մյուսները, մի բան, որ ամենևին չէր համընկնում րոպեներ առաջ ինձ ուղղված այն դժկամությանը:
Անցան օրեր, ամիսներ, տարիներ, նա արդեն այդ աշխատանքին չէր, հիշողությանս մեջ մնաց այն մռայլ դեմքը՝ իմ հաջողության հանդեպ ունեցած իր չկամությամբ, բայց զարմանալին վերջաբանն էր: Գրողներն իրենց հեղինակությամբ հրատարակված գրքերից նրան հանձնեցին: Միջոցառման վերջում ձեռքի մի քանի գրքերի արանքում մի հաստափոր գիրք ցույց տվեց ինձ ու քմծիծաղով հարցրեց. «Այս գիրքը տեսնես ու՞մ կհասնի, գրողը թողեց, որ ե՛ս նվիրեմ...»:
Այդ պահին բազմանշանակ ինձ էր նայում, ես հայացքս լուռ փախցրի նրանից, բայց հետո շրջվեցի ու անսպասելի արձագանքեցի. «Ում արժանի եք համարում, նրան էլ նվիրե՛ք»: Նա, բավականությամբ ժպտալով, իր հետ այդ գիրքն էլ տարավ...
Գնացի մեկի մոտ ընդունելության՝ իմ շրջապատի համար մտահոգիչ մի հարցով: Նրա կողքին մարդ կար, բայց տեղեկացրին, որ սպասում եմ: Շուտով քարտուղարուհին երկու բաժակ սուրճ տարավ նրանց համար: Հասկացա, որ դիտավորյալ ինձ սպասեցնել է տալիս մեկը, ում վաղուց ճանաչում եմ, բայց մի հարցով իրար չէինք հասկացել մինչ նրա այդ աթոռին նստելը: Կես ժամ հետո կողքի մարդը դուրս եկավ, նա ինձ ընդունեց: Տեսա մի այլ կերպար, աթոռը նրան դարձրել էր ինքնահավան ու փքված մեկը, ում կարծես չէի ճանաչում: Ծիծաղելին այն էր, որ այն կես ժամ առաջ մատուցված սուրճի փոքր բաժակում մի քանի ումպ պահել էր, որ ինձ, մեծամտորեն նայելով, «վայելեր» այդ մի քանի սառը կաթիլը: Ես հասցրի նրան դիտողություն անել, որ պաշտոնը ժամանակավոր է, արժանացա նրա դժգոհությանը: Օրեր անց լսեցի, որ ազատել են աշխատանքից. դա բարի լուր էր՝ առավելապես ինձ համար:
Տարիներ շարունակ տարբեր առիթներով առնչվել եմ պետական պաշտոնյաների հետ, բազմիցս հիացել նրանց խելացի ու բարձրաճաշակ խոսքով, մանկավարժիս հանդեպ ցուցաբերած հարգալից վերաբերմունքով: Եղել են մարդիկ, որ երբեք աթոռը չի փոխել նրանց, միշտ էլ ունեցել են ակնածանք անձիս հանդեպ, երբեմն նույնիսկ խնդրանք է պարունակել մեր խոսքը, զրույցի է վերածվել այդ ընդունելությունը՝ փոխադարձ ու մարդկային ազնիվ հասկացվածությամբ: Այն բացասականը, որ երբեմն առնչվել ու տեսել եմ հատուկենտ պաշտոնավորների կողմից, երբևէ չեմ մոռացել, ու հիշողությանս ծալքերում նստվածք են տվել նրանք ու նրանց կողմից ինձ հասցված «վերքերը»:
Նատաշա Պողոսյան

Այս նյութը դիտել են - 5261 անգամ
Թողնել մեկնաբանություն
2024-03-05 01:16:00  «Փակ» հանդիպում
«Փակ» հանդիպում
Բոլորը ›››
Facebook