Մենք վաճառում ենք մեր բնակարանները, մեր ընտանիքն անտուն են ենք թողնում, որ եղած փողով մեքսիկներին փող տանք՝ մեզ ապօրինի ԱՄՆ սահմանն անցկացնեն
2021-11-07 23:20:00
ԱՌԱՆՑ ՄԵՂԱՎՈՐՆԵՐ ՓՆՏՐԵԼՈՒ
Նախորդ գրառմանս շարունակությունն է ու ավելի կոշտ է լինելու։ Ազգային ինքություն ենք ուզում պահպանել այն երկրում, որտեղ նարգիլե ծխելը պրիստիժ է, որտեղ գիշերային ակումբում պորտապար նայելը կայֆ է, որտեղ խաղադրույքներ կատարելը դարձել է ժողովրդական զբաղմունք ու ամեն սրճեփից րոպեն մեկ լսվում է էս կամ էն անտեր մնացած խաղի վրա խաղադրույք կատարելու մասին գովազդը։ Մենք ապրում ենք այն երկրում, որտեղ խորհրդարանում խոսում են ղումարբազության կրճատման մասին, բայց ամեն առավոտ առաջին դասարանցին դասի գնալիս Մյասնիկյան պողոտայի ողջ ճանապարհին տեսնում է տոտոյաաջարաբեթավիվառոյախառը պաստառակույտ, որն իր ենթագիտակցության մեջ մխրճվում է, որպես ապագայի խաղ։
ՉԷ, այդ պաստառների վրա ՀՀ ազգային հերոսների նկարները չեն։ Էդ պաստառների վրա 44-օրյա պատերազմում զոհված իմ եղբայրների դիմանկարները չեն, այդ պաստառների վրա Հայրենիքի համար կյանքը զոհած զինվորների հերոսածին ծնողների նկարները չեն։ ՉԷ՛։ Դրանց վրա ղումարբազներին կանչող պաստառներ են։
Մենք ունենք իշխանիկներ, որոնք պատրաստ չեն անել գործեր, որոնց քյարը կերևա 100 տարի անց։ Մենք ունենք նրանց, որոնք խաղամոլահաճո հայտարարություններ են հնչեցնում այսօր՝ վաղը քվե ստանալու համար։
Մենք քայլում ենք մի երկրի մայրաքաղաքի փողոցներով, որտեղ ամոթ չի այլևս հասարակաց տները մերսման սրահների տակ սղցնելու պրակտիկան կիրառել։ Մենք շրջում ենք շուկաներում, որտեղ հայի ազգանուն ունեցողը դուխով խաբում է հայկական ազգանունով այլ մեկին։ Մենք վաճառում ենք մեր բնակարանները, մեր ընտանիքն անտուն են ենք թողնում, որ եղած փողով մեքսիկներին փող տանք՝ մեզ ապօրինի ԱՄՆ սահմանն անցկացնեն։ Մենք փող ենք տալիս Հայրենիքից փախնելու համար։
Մենք ասում ենք, որ նորմալ երկիր չունենք, բայց երբ հարկայինը մեզ տուգանում է հարկ չմուծելու ու խուսափելու համար՝ մենք հայհոյում ենք մեր պետությունը։ Մենք մեր գործատուին գլխի ենք գցում, թե ինչպես քցել պետությունը՝ երկու կոպեկ ավել փող շահելու համար։ Մենք բողոքում են ներկայից՝ հիշելով անցյալը, որի մասին պատկերացում անգամ չունենք։
Հիմա ձեր շուրջը նայեք։ Ձեզ շրջապատող բիզնեսները վերլուծեք։ Մեր երկրում կա՛մ կազինոյի, կա՛մ բարդելների, կա՛մ ռեստորանների թեմա է պտտվում։ Տեսե՛ք, թե ՀՀ հասարակությունն ի՞նչ պահանջներ ունի ու կհասկանանք, թե ինչպիսի պետություն ունեք։ Մեր պահանջը բնավ Արարատյան Հայաստանը չի։ Չէ՛։ Մեր պահանջն է ուտել, խմել, ուրախանալ, զվարճանալ, քցել ու․․․ դե․․․ կենակցարանների ականջը կանչի։
Բայց երեխա չունենալ, որովհետև ինչպե՞ս պահել ու շնից (պետությունից) մազ պոկել, որովհետև մենք ինֆանտիլ ենք։
Մենք չսովորեցինք ծնող (պետություն) պահել, բայց լավ սովորել ենք, որ ծնողը (պետությունը) մեզ ի մահ պարտավոր է պահել։ Էս ենք մենք․ 50 տարեկան հայ տղամարդ, որ ապրում է մոր կամ հոր թոշակի քարտի հույսով։ Մենք չգիտենք տալ։ Մենք սովոր ենք միայն ստանալ։ Իսկ միայն ստացողը պորտաբույծ է։ Աշխարհը մեր ծնողը չի, մենք էլ իր մինուճար զավակը չենք։
Երես ունենալ է պետք։ Սեփական գլխի ճարը տեսնել է պետք, ոչ թե բոլորին մեղադրել ու ոչինչ չանել։
Դաժա՞ն ճշմարտություն է։ Շուրջբոլորդ տես։ Թե կուզես՝ բանավիճե՛նք։
 Դավիթ Գրիգորյան
Այս նյութը դիտել են - 3895 անգամ