
Թե ինչ ժամանակներով ենք անցնում, երկրի կյանքով ապրողները կհասկանան, բայց ո՛չ երանի նրանց, ովքեր գլուխները խոնարհած սպասում են այս ամենի վերջաբանին։ Շուտ թե ուշ գալու է այդ վերջաբանը, վա՛յ նրանց, որ դիրքորոշում չունեն, ախր որ ունենան էլ, սովոր են թաքնված կեցվածքի։

Իմ տեսողական դաշտում երևում են համարձակներ, անզիջում պայքարողներ, որոնց մի մասը զրկված է ազատությունից, բայց նրանք շատ ավելի ազատ են զգում իրենց կալանավայրերում, քան հազարավորներ, որ ազատության մեջ ծպտուն չեն հանում, անգամ եթե նրանց ոտքերի տակից հողը քարշ տված տանում են։Այս նյութը դիտել են - 180 անգամ
Իշխանատենչության բարձրակետը միմյանց հոշոտելն է, որի ականատեսն ենք ամեն օր, և հետաքրքիր է, նրանք եթե արտոնված չլինեին բարձր աշխատավարձեր ստանալու, արդյո՞ք այդքան աթոռասեր կլինեին։
«Կառավարությունը ես եմ» կեցվածքով երկիր է կառավարվում, իսկ որքա՜ն ցանկալի է, որ «ժողովրդավար» երկրում ես-ի գիտակցումն այդքան բարձր չլիներ և ոչ էլ ժողովուրդը նկատելի լիներ ֆեսբուքյան հավանություններով։
Իսկ մեզ այստեղ կանխամտածված «ձայնազուրկ» դարձրին` մեզ զրկելով Հայաստանի քաղաքացիությունից, որ ունեինք Արցախում, ընդամենը փախստական ենք հազարավոր արցախցիներ, որ այստեղ ընտրությունների մասնակցելու իրավունք էլ չունենք...
Նատաշա Պողոսյան