Ի՞նչ հեռահար նպատակներ է հետապնդում Զարեհ Սինանյանը
2022-05-31 01:33:00
2022-05-31 01:33:00
Զարեհ Սինանյանի գրասենյակի ֆեյսբուքյան էջից տեղեկանում ենք, որ ընթանում է «Սփյուռքի երիտասարդ դեսպան» 2022 ծրագրի հայտադիմումների ընդունման պրոցեսը: Ըստ այդմ՝ մեկամյա ծրագիրը հնարավորություն է ընձեռում հայ համայնքների 22-35 տարեկան ակտիվ երիտասարդներին՝ ընդլայնելու պատկերացումները հայրենիքի և համայնքային աշխատանքի մեթոդաբանության մասին, զարգացնելու մեդիա կարողությունները: Ինչպես տեղեկանում ենք, վերապատրաստում անցնելու համար մասնակիցներն աշնանը երկու շաբաթ կանցկացնեն Հայաստանում:
Զարեհ Սինանյանի «գրչին պատկանող» այս նախաձեռնությունը, ըստ էության, չի կարելի համարել նորարարություն՝ չնայած առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե գործ ունենք բոլորովին նոր գաղափարի ու երևույթի հետ: Բանն այն է, որ նմանօրինակ ծրագրեր, որոնց շրջանակներում բավական լուրջ գումարներ էին շրջանառվում ու լվացվում, իրականցվել են նաև նախկինների՝ ասենք Հրանուշ Հակոբյանի օրոք, որոնք, սակայն, այդպես էլ չկարողացան ապացուցել իրենց կենսունակությունն ու նպատակահարմարությունը: Տարին մեկ-երկու անգամ Սփյուռքի տարբեր համայնքներից Հայաստան էին բերում մեծ թվով հայ երիտասարդներ, այստեղ պատվում էին, ճամբարներում պահում ու տուն ուղարկում՝ պատճառաբանելով, թե իբր հայրենիքի ու Սփյուռքի միջև կամուրջներ են կառուցում: Բայց դրանից, ինչպես պրակտիկան էր անընդհատ ապացուցում, Հայաստան-Սփյուռք կապերն է՛լ ավելի ամուր ու փոխվստահելի չէին դառնում:Այս նյութը դիտել են - 11393 անգամ
Հիմա Զարեհ Սինանյանը, որի հանդեպ, հայտնի փաստ է, Սփյուռքի վերաբերմունքը ոչ միանշանակ է, ըստ էության, նույն խաղն է խաղում՝ երևույթի վերանվանմամբ փորձելով նորի տպավորություն ստեղծել:
Բայց գլխավոր հարցը տվյալ պարագայում նույնիսկ ոչ թե այն է, թե օբյեկտիորեն որքան արդյունավետ կլինի արդեն երկրորդ անգամ իրականացվող «հեղափոխական» այս ծրագիրը՝ տոգորվեն «նորհայաստանյան» ոգով, որքան այն, թե առհասարակ ի՞նչ կարելի է ակնկալել մի ծրագրից, որի հեղինակը թրքահաճո իշխանություններին սպասարկող կառույցն է:
Բանն այն է, որ գեղեցիկ ու հնչեղ գլխագրերի ու անվանումների տակ կազմակերպվող ծրագրերը կարող են և ծառայել տրամագծորեն հակառակ նպատակներին:
Ակնհայտ է, որ այս իշխանություններն իրենց առաջ խնդիր են դրել՝ առաջին հերթին լիկվիդացնելու Սփյուռքի հակազդեցությունը՝ հայ-թուրքական «եղբայրության» օրակարգին (Լիլիթ Մակունցը՝ վկա), քանի որ դա է պահանջում Թուրքիան՝ սահման բացելուց առաջ:
Հնարավո՞ր է այնպիսի բան, երբ վերոհիշյալ ծրագրի մասնակից երիտասարդներին «հավաքագրեն»՝ ոչ թե Սփյուռքը միաբանելու, այլ՝ ասենք, հակասական գաղափարների տարածմամբ այն պառակտելու համար կամ ասենք Սփյուռքում ՔՊ-ական իշխանության PR-ն անելու, հայ-թուրքական բարեկամություն քարոզելու:Վերջիվերջո խնդիրն այն չէ, թե ինչ գործիքակազմ է կիրառվում, այլ՝ այն, թե ինչ նպատակով ու ում կողմից է այն կյանքի կոչվում:
Բոլոր դեպքերում Սփյուռքում ու Հայաստանում Զարեհ Սինանյանը չունի այն հեղինակությունն ու վաստակը, որը թույլ կտար նրան իսկապես ամրապնդել Հայաստան-Սփյուռք կապերն ու դրանք բարձրացնել մի նոր մակարդակի. մարդուն չեն վստահում, և վերջ: