Նիկոլ Փաշինյանի գերխնդիրը. բացառել ալենսիմոնյաններին
2020-02-13 00:43:00
2020-02-13 00:43:00
«Այո»-ի ու «ոչ»-ի քարոզը Հայաստանում, կարելի է ասել, սկսված է, և սկսվել է այն դեռ վաղուց՝ քարոզարշավի պաշտոնական մեկնարկից շաբաթներ առաջ: Իշխանությունների համար հարցն իսկապես կենսական է նախևառաջ քաղաքական տեսանկյունից, քանի որ խնդիր կա դրված՝ Հայաստանն ամբողջությամբ հարմարեցնելու քաղաքական նոր իրողություններին՝ իշխանությունների համար կոմֆորտ զոնա ապահովելով:
Խորհրդարանական ընդդիմությունը կարծես թե դեռ չի կողմնորոշվել՝ «ոչ»-ի ճամբարո՞ւմ է հանդես գալու, թե՞ «այո»-ի, սակայն իշխանություններն, ինչպես հասկանալի է, վաղուց են կողմնորոշել այդ հարցում ու ողջ թափով ձեռնամուխ եղել քարոզին:
Առաջիկա ամիսներին իշխանության գերխնդիրը լինելու է հասարակությանը սեփական ճշմարտացիությունն ապացուցելը, փաստելը, որ հանրաքվեի միջոցով իսկապես Հայաստանում լուծվելու է մի շատ էական խնդիր, և որ այդ խնդրի լուծումից է կախված լինելու այն, թե ինչպիսի կյանքի որակ կունենա շարքային քաղաքացին:
Այս իմաստով անչափ կարևոր է լինելու այն, թե իշխանություններն իրենց շարքերում ընդգրկված որ դեմքերի ակտիվ ներգրավվածությամբ են փորձելու լուծել առաջադրված խնդիրը: Եթե «այո»-ի քարոզ պետք է անի, ասենք, Ալեն Սիմոնանի պես մեկն, ապա դեռ կանխավ կարելի է պնդել, որ իշխանությունները տապալվելու են՝ նույնիսկ քարոզաշավը մի կարգին չսկսած:
Ալեն Սիմոնյանը հերթական անգամ հայտնվել է սկանդալի կենտրոնում՝ այժմ արդեն ստիպված լինելով լրագրողների առաջ արդարանալ ու բացատրվել, որ իր որոշ հայտարարություններ սխալ են մեկնաբանվել, և Ստամբուլյան կոնվենցիան որևիցե կապ չունի ՍԴ դատավորներին աշախատանքից հեռացման գաղափարի հետ:
Գուցե և այդպես է, սակայն հարցը դրանով չի կարող լուծված համարվել, քանի որ, եթե դու քաղաքական գործիչ ես, հանրային դեմք, ապա պարտավոր ես քո ամեն մի խոսքն այնպես կառուցել, որ միտքդ հստակ ձևակերպվի ու ուղերձդ անայլայլ տեղ հասնի: Իշխանական թիմում քանի՞ հոգի են տիրապետում նորմալ խոսք հնչեցնելու, սեփական մտքերը անշփոթ շարադրելու արվեստին (այո՛, դա յուրատեսակ արվեստ է): Երևի միայն Փաշինյանն է, ով, լինելով, հանրային խոսքի յուրատեսակ վարպետ, այսօր կարողանում է իր քաղական ուղերձը տեղ հասցնել և անել դա ոչ միայն սովորական խոսքով, այլև նույնիսկ բանաստեղծական արվեստի միջոցով:Այս նյութը դիտել են - 5138 անգամ
Միով բանիվ՝ նույն Փաշինյանն այսօր խնդիր ունի մանրակրկտորեն տնտղելու բոլոր նրանց կարողություններն ու ունակություններն, ովքեր իր հետ միասին փորձելու են հանրությանը համոզել՝ «այո» ասելու Սահմանադրութան փոփոխություններին:
Ցավոք, ներկայիս Հայաստանի ամենագլխավոր դժբախտություններից մեկն էլ այն է, որ երկիրը մնացել է ալենսիմոնյանների հույսին: Փաշինյանի ստվերում հով լռվածի նման կարգի դեմքերը ոչ միայն չեն օգնում երկրի ղեկավարին՝ ռեալիզացնելու սեփական նպատակները, որոնք գուցե բխում են հենց երկրի շահերից, այլև կողքից խանգարում են՝ թամաշա դառնալով ու թամաշայի վերածելով ոչ իշխանությանը:
Այս առումով Փաշինյանը նախևառաջ պետք է որոշի՝ ում է սեփական թիմում ասում «այո», իսկ ում՝ «ոչ»: