Ուշագրավ դրվագ, որ բացահայտում է Փաշինյանի իշխանության էությունը
2019-07-20 23:46:00
Նիկոլ Փաշինյանի կողմից մարզեր կատարած այցերի թվաքանակի պակաս կարծես թե չի զգացվում: Առվազն ամիսը մեկ-երկու անգամ «ժողովրդի վարչապետն» այցելում է այս կամ այն մարզ՝ մասնակցելու այնտեղ բավական հնչեղ լոզունգների ներքո անցկացվող բիզնես համաժողովների:
Հուլիսի 20-ին «Իմ քայլը հանուն Շիրակի մարզի» բիզնես համաժողովի շրջանակներում Փաշինյանն այցելություն էր կատարել Հայաստանի ամենաաղքատ մարզ, այնտեղ հնչեցրել ավանադական դարձած, բայց, ըստ էութան, ոչինչ չարժեցող հայտարարություններ, խոստացել պայքարել կոռուպցիայի դեմ, զարգացնել Հայաստանը մի այլ կարգի, իջևանցիների հախից գալ՝ չհանդուրժելով ոչ մի անօրինականություն և այլն:
Անակնկալ այս իմաստով չեղավ, քանզի Փաշինյանն ուր գնում է, որ մարզն էլ այցելում է, տեղացիներին խոսանում է հրաշալի կյանք:
Անակնկալը, սակայն, մեկ այլ բանում էր կայանում. էքսպո-ցուցահանդեսում շրջայցի ընթացքում Փաշինյանին հանկարծ աղմուկ-աղաղակով շրջապատել են տեղի բնակիչները ներկայացնելով սեփական խնդիրներն ու հոգսերը. մի կին առձեռն ինչ-որ նամակ էր փորձում փոխանցել, մյուսը՝ լացակումաց պատմում, թե ինչպես են իրեն «քցել», ինքն էլ՝ արդարության փնտրտուքով, նամակ հղել վարչապետին, որը, փաստորեն, մնացել է անպատասխան:
Բայց հակապես խոսուն է ստացվել իրեն դիմողների նկատմամբ Փաշինյանի ցուցաբերած առհամարհական վերաբերմունքը:
«Լա՛վ, ժողովո՛ւրդ ջան, չեղա՛վ. մենք էսօր ուրիշ բանի համար ենք եկել» ասելով «ախռանիկներով» շրջապատված Փաշինյանը փորձել է ճողոպրել իրեն շրջապատած ժողովդի միջից՝ մի կերպ ազատելով սեփական գլուխն միմիայն իր հետ հույսեր կապող մարդկանցից:
Թվում է՝ ի՞նչ է եղել որ, սովորական տեսարան է. ուր էլ գնում է վարչապետը, նման միջադեպեր լինում են, ու կարիք չկա՝ «լուն ուխտ սարքելու»: Սակայն իրականում հենց նմանօրինակ միջադեպերն ու «բախումներն» են, որ բնորոշում են այսօր իշխանություն-ժողովուրդ հարաբերությունների մակարդակն ու բնույթը:
Ո՞ւմ է պետք գլխավորապես ինքնափիառի համար արվող նմանօրինակ մարզային այցելություններն ու բարձրագոչ ելույթներն, եթե կոնկրետ դեպքերում մարդիկ, քաղաքացիներն իրենց խնդիրների լուծումը չեն ստանում, առհամարհվում են ու արժանանում պախարակման: Երբ Փաշինյանն իշխանությունը վերցնելու ճանապարհին էր, քայլարշավ էր անում, խոստանում էր իր հետագա կյանքն ապրել ամեն մի քաղաքացու հոգսերով, կիսել նրանց դարդուցավը և այլն, արդյոք իր հոգու խորքում գիտակցո՞ւմ էր, որ փաստացի խաբում է մարդկանց՝ նրանց սրտին անհայտ ծագման յուղ քսելով:
Մինչդեռ այսօր սովալլուկ մարդկանց սպառնում է վենդետայով, եթե վերջիններս չդադարեն փայտ «գողանալ»: Լա՛վ, ենթադրենք՝ անսացին կոչերին ու այլևս անտառ չմտան իջևանցիներն, ո՞վ է նրանց երեխաներին կերակրելու, Փաշինյա՞նն, այն նույն Փաշինյա՞նն, ով, իրեն դիմող զրկվածներից, հարստահարվածներից խորշելով, փորձում է մի կերպ գլուխն ազատե՞լ: Ո՞ւմ վարչապետն է Փաշինյանը, միայն հարուստ ձեռնարկատերե՞րի, «սեփականատերերի», թե՞ նաև կյանքի հատակը տեսած ու դրանից այդպես էլ վեր չբարձրացող քաղաքացների: «Ժողովուրդ» ասելով՝ ո՞ւմ նկատի ունի աշխարհի ամենաժողովրդական վարչապետը…
Փաշինյանը շատ է խոսում պետություն-հասարակություն փոխվստահելի կապի ամրապնդման անհրաժեշտության, այդ հարաբերություններին մարդկային դեմք հաղորդելու անհրաժեշտության մասին, սակայն գործնականում նա ուղղակի թքած ունի այն նույն մարդկանց վրա, որոնց մերկ ձեռքերի վրա ինքն ու իր թիմն ավելի քան մեկ տարի առաջ վերցրեցին իշխանությունը;
Ժողովուրդն արեց իր գործը, ժողովրդին  կարելի է անտեսել:
Այս նյութը դիտել են - 3848 անգամ