Երբ Սուրբ Զատիկն ու արվեստը համատեղվել էին
2019-04-20 19:23:00

Մարտակերտի պատմաերկրագիտական թանգարանում էի: Մի պահ երկընտրանքի մեջ ընկա, ցուցահանդեսի պատկերասրահու՞մ էի հայտնվել, թե՞ հրավիրված լինելով՝ մասնակցում էի Սուրբ Զատկի տոնի միջոցառմանը: Դպրոցի ուսուցչուհի Նոնա Հայրապետյանի հետ, թանգարան մտնելուն պես, ականատեսը դարձանք Մարտակերտի Սուրբ Կարապետ եկեղեցու քահանա Բարսեղ Անդրյանի՝ Զատկի սեղանի օրհնաբանությանը: Հետո հրավիրվածներս լուռ ունկնդրեցինք նրան: Դա զրույց էր տոնի խորհրդի և ընդհանրապես՝ քրիստոնեական հավատքի, մարդկության մաքրագործության, ապրելու ճշմարիտ ճանապարհի մասին, որի համար Միածինն իրեն ազնվորեն զոհաբերեց:

Այդ օրը թանգարանում արվե՞ստն էր համատեղվել Սուրբ Զատկին, թե՞ եկեղեցական այս տոնն էր պարուրվել արվեստով, երբ մեր կողքին ապրող անձանց նախասիրություններին էինք ականատես: Պատերին և շուրջբոլորը արվեստի գործեր էին, իսկ մենք՝ Զատկի առատ սեղանի շուրջ տոնական տրամադրությամբ, պարզ ու անմիջական զրույցով: Քանի որ հայ առաքելական եկեղեցին 2019-ը հռչակել էր ընտանիքի տարի, ինձ թվաց՝ մի մեծ ընտանիք է թանգարանի հարկի տակ հավաքվել՝ նշելու այս տոնական օրը:
Թանգարանի տնօրեն Սեդա Հայրապետյանի ու իր կողքին աշխատող անձանց ազնիվ գործունեության մի նոր արարումի էինք մասնակից, որտեղ համատեղվել էին արվեստն ու հավատքը, երկուսն էլ մարդկային գեղեցիկ որակներ սերմանող, որ իրար կողք էր հավաքել տարբեր մասնագիտությունների մարդկանց ու ստեղծել մտերմիկ միջավայր:
Հիշողությանս մեջ անցած տարիներն են, երբ իմ աշակերտների հետ թանգարանում կազմակերպել էինք գրքի քննարկում՝ Սումգայիթի ոճրագործության անմեղ զոհերի հիշատակին: Տարբեր միջոցառումների ականատեսն եմ եղել, նաև միշտ էլ թանգարանի հյուրընկալ ընտանիքը հիացրել է հրավիրվածներիս՝ տարբեր տոների առիթով ազգային ուտեստների առատ ու տնավարի հյուրասիրությամբ, որ ուղեկցվել են զրույցներով, երգով, ասմունքով, շնորհակալական խոսքերով...
Ես զրուցում եմ թանգարանի այցելուների մեջ ազատ նախասիրություններով տարբեր սերնդի ներկայացուցիչների հետ, թե նրանց մոտ երբ և ինչպես է ծնվել սերն արվեստի այդ յուրահատուկ ոճերի հանդեպ:
Նելիկ Խոնդկարյանը մասնագիտությամբ ատամնաբույժ է, ում վաղուց ճանաչում եմ ու նաև գիտեմ, որ տարիներ շարունակ նրա հոգին ընդվզել էր պատերազմի ու խաղաղ ապրելու մեծ երազանքի միջև: «Վաղուց եմ զբաղվում գոբելեն խաչկարի նուրբ գործով, այն ինձ փոխանցվել է մորս կողմից: Մինչ Արցախյան պատերազմը սիրել եմ զբաղվել ասեղնագործությամբ, առայսօր էլ զբաղվում եմ այդ դժվարին ու ժամանակատար աշխատանքով, որին զուգահեռ իմ ազատ օրը հագենում է նկարչությամբ: Յուղաներկով նկարելն ինձ համար կյանքի տառապանքը հաղթահարելու միջոց էր դեռ վաղուց, երբ ամուսինս ականի պայթյունից հաշմանդամ էր դարձել...»:
Մարիամ Նազարեթյան – Դեկորատիվ կիրառական արվեստին է տիրապետում, դասավանդում է արվեստի դպրոցում, նաև խմբակավար է մանկական ստեղծագործական կենտրոնում, ուլունքագործություն է սովորեցնում երեխաներին: «Նախասիրությունս դեռ դպրոցական տարիներից էր, սակայն զբաղվել եմ, երբ Հայաստանից տեղափոխվել եմ Մարտակերտ: Տարրական մանկավարժության մասնագիտություն ունեմ, բայց հիմնականում աշխատում եմ այդ նախասիրությամբ, երբևէ այն չեմ դիտել որպես շահույթի աղբյուր, ամեն մի գործ կատարել եմ յուրահատուկ սիրով, իմ ստեղծագործական մտքով»:
Անի Ավետիսյան-Մարտակերտի Վլ. Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի աշակերտուհի: Չեմ դասավանդում, բայց գիտեմ, որ մեր դպրոցի 12-րդ բ դասարանում է սովորում: «Նկարելու շնորհով օժտված եմ եղել դեռ վաղ տարիքից, բայց այն տեսանելի դարձավ 5-րդ դասարանից, երբ ինձ դասավանդում էր ուսուցչուհի Լուսինե Մանասյանը: Սիրում եմ ժամանակ առ ժամանակ նկարել, հիմնականում գունանկարներ են, բայց ուսումս կշարունակեմ այլ մասնագիտությամբ»:

Այդ օրը հագեցած էր, ուրախ տրամադրությամբ...Իմ հեղինակած «Մանկավարժի օրագիր» գրքի 2-րդ մասը նվիրեցի գրքում տեղ գտած անձանց՝ Սեդա Հայրապետյանին ու Նաիրա Ավետիսյանին, մեկ օրինակ պահ տվեցի թանգարանին: Շնորհակալական զգացումով տնօրենի և բոլոր աշխատողների հանդեպ՝ հրաժեշտ տվեցի նրանց, նաև կատակախառն ժպիտների առիթ կար, երբ ի գոհունակություն ինձ՝ Սուրբ Զատկի տոնի անբաժանելի մաս համարվող կանաչ ցորեն էին նվիրել ինձ ու իմ ձեռքին էր սեղանին «հաղթած» կարմիր ներկած ձուն: 
Նատաշա Պողոսյան

Այս նյութը դիտել են - 6073 անգամ